بازاندیشی در سنجه های ارزیابی عملکرد تدریس در آموزش عمومی

ارزیابی عملکرد تدریس، یکی از ارکان بنیادین در تضمین کیفیت نظام آموزشی است که به صورت مستقیم بر یادگیری دانش آموزان، انگیزش معلمان و ارتقاء فرآیند تدریس و یاددهی تاثیرگذار است. در دهه های اخیر، تغییرات گسترده در نظریه های یادگیری، فناوری های آموزشی و رویکردهای مدیریتی، لزوم بازنگری در سنجه ها و شیوه های ارزشیابی عملکرد معلمان را بیش از پیش برجسته ساخته است. مقاله حاضر، با بهره گیری از رویکرد مروری-تحلیلی، به بررسی و بازاندیشی در سنجه های رایج ارزیابی عملکرد تدریس در آموزش عمومی پرداخته و تلاش کرده است تا با تحلیل انتقادی ادبیات موجود، نقاط ضعف و قوت مدل های رایج ارزشیابی را آشکار سازد. یافته های این مرور نشان می دهد که بسیاری از سنجه های سنتی، همچون حضور فیزیکی معلم، تبعیت از برنامه درسی و استفاده از آزمون های پایانی، دیگر به تنهایی پاسخگوی پیچیدگی های تدریس موثر در عصر حاضر نیستند و نیاز به رویکردهای تلفیقی و چندبعدی مانند بازخورد ۳۶۰ درجه، ارزیابی مبتنی بر مشاهده تعاملی، سنجه های خودارزیابی و مشارکت یادگیرنده ها به شدت احساس می شود. بر این اساس، پیشنهاد می شود که نظام آموزشی کشور با رویکردی پژوهش محور و انعطاف پذیر، به بازتعریف ساختار ارزشیابی تدریس پرداخته و سنجه هایی منطبق با اقتضائات محیط یادگیری، تنوع یادگیرندگان و پیچیدگی های تعاملات کلاسی طراحی نماید.

کلیدواژه ها:

ارزیابی عملکرد تدریس ، آموزش عمومی ، سنجه های آموزشی ، تدریس موثر ، بازخورد آموزشی