بررسی نقش هوش مصنوعی در طراحی مسیرهای یادگیری هوشمند و تقویت خودآموز دانش آموزان

با ورود فناوری های نوین به عرصه آموزش، یکی از برجسته ترین تحولات، بهره گیری از هوش مصنوعی در طراحی و پیاده سازی مسیرهای یادگیری هوشمند است. این پژوهش با هدف بررسی نقش هوش مصنوعی در طراحی مسیرهای یادگیری تطبیقی و تقویت توانمندی های خودآموزی دانش آموزان انجام شده است. روش پژوهش توصیفی–تحلیلی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و منابع علمی معتبر در حوزه آموزش و فناوری بوده است. در این راستا، ابتدا مفاهیم بنیادین هوش مصنوعی، انواع کاربردهای آن در آموزش و اصول طراحی یادگیری شخصی سازی شده بررسی شده اند. سپس به نقش سیستم های هوشمند در ارتقای یادگیری خودتنظیمی و انگیزش تحصیلی پرداخته شده و کاربرد الگوریتم ها، سیستم های توصیه گر و مدل های یادگیری ماشین در شخصی سازی آموزش تحلیل گردیده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که هوش مصنوعی می تواند با تحلیل داده های رفتاری، شناختی و عملکردی دانش آموزان، مسیری منحصر به فرد برای یادگیری آنان فراهم سازد و با ارائه بازخوردهای فوری، به توسعه مهارت های خودآموزی، تصمیم گیری مستقل و برنامه ریزی یادگیری کمک کند. از سوی دیگر، پژوهش به چالش ها و محدودیت هایی همچون مسائل اخلاقی، نگرانی های حریم خصوصی، وابستگی بیش از حد به فناوری، و لزوم توانمندسازی معلمان برای ایفای نقش تسهیل گر در محیط های یادگیری هوشمند نیز توجه داشته است. همچنین، مقایسه آموزش سنتی و آموزش هوشمند نشان می دهد که استفاده هدفمند و مسئولانه از هوش مصنوعی می تواند کیفیت یادگیری را بهبود بخشیده و مسیر آموزش را به سوی انعطاف پذیری، عدالت آموزشی و یادگیری مادام العمر سوق دهد. در نهایت، این پژوهش با ارائه چشم اندازی از آینده آموزش مبتنی بر هوش مصنوعی، بر ضرورت گسترش پژوهش های بین رشته ای، تدوین سیاست های اخلاقی و بهره گیری آگاهانه از ظرفیت های هوش مصنوعی در نظام های آموزشی تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، یادگیری هوشمند ، مسیر یادگیری تطبیقی ، خودآموزی ، آموزش شخصی سازی شده.