جمال و جلال ایزدی از دریچه شعر شاه نعمت الله ولی

ادبیات عرفانی بخش گستردهای از متون نثر و نظم ادب پارسی را ه خود اختصاص داده است. شاعران و نویسندگان عارف مسلک با تاثیرپذیری از مشرب و سلوک صوفیانه دست به خلق آثار عرفانی نغز و ارزشمندی زدهاند. ماهیت و هویت عرفان فیالواقع تلاشی است جهت دستیابی به شناخت پروردگار از طریق سیر و سلوک درونی و شهود باطنی و در نهایت پیوستن به معبود ازلی و یکی شدن با ذات اقدس احدیت. از نامدارترین شاعرانی که به بیان شعائر صوفیانه و مباحث عرفانی می پرداختند می توان به باباطاهر، جامی، مولوی، عطار نیشابوری و شاه نعمت الله ولی اشاره نمود. عرفان متعادل، گرایش به اصول و فروع شرع و برخورداری از زبان نمادین و سمبلیک از شاخصترین ویژگیهای شعر شاه نعمتالله ست. از اینرو، بررسی اندیشههای عرفانی وی بیشک میتواند گامی ارزشمند در حوزه ادبیات عرفانی باشد. در این پژوهش به بررسی تجلی صفات جمالیه و جلالی خداوند پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

عرفان ، تصوف ، صفات خداوند ، شعر ، شاه نعمتالله ولی