نقش تکنولوژی در بهبود کیفیت تدریس در آموزش و پرورش

در عصر تحول دیجیتال، بهره گیری از تکنولوژی به عنوان عاملی کلیدی در ارتقای کیفیت آموزش در مدارس شناخته میشود. ورود ابزارهای فناورانه به محیط های آموزشی نه تنها روش های یاددهی–یادگیری را دگرگون کرده، بلکه تعامل بین معلم و دانش آموز، شیوه ارزیابی، و دسترسی به منابع یادگیری را متحول ساخته است. هدف این مقاله بررسی نقش و کارکردهای تکنولوژی آموزشی در بهبود فرآیندهای تدریس، افزایش بهره وری آموزشی، و ارتقای کیفیت یادگیری دانش آموزان در سیستم آموزش و پرورش و مدارس است. پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی–تحلیلی و با بهره گیری از مطالعات میدانی، تجربیات مدارس هوشمند، و تحلیل پژوهش های بین المللی انجام شده است. یافته ها نشان میدهد که استفاده از ابزارهایی مانند تخته های هوشمند، نرم افزارهای چندرسانه ای، پلتفرم های یادگیری مجازی، و فناوری واقعیت افزوده میتواند به افزایش انگیزه، تسهیل درک مفاهیم پیچیده، و شخصی سازی آموزش منجر شود. همچنین، تکنولوژی با فراهم سازی امکان آموزش تطبیقی و ارائه بازخوردهای فوری، زمینه را برای یادگیری فعال و عمیق تر فراهم میکند. از سوی دیگر، نقش معلم در محیط های فناورمحور به عنوان تسهیل گر و راهبر یادگیری تقویت میشود و نیازمند توانمندسازی و آموزش مداوم در زمینه استفاده موثر از فناوری است. با این حال، چالش هایی مانند شکاف دیجیتال، کمبود زیرساخت، و نبود سیاستگذاری یکپارچه، مانع از بهره برداری کامل از ظرفیت های تکنولوژی در برخی مدارس میشود. در پایان، مقاله بر ضرورت سرمایه گذاری هدفمند در زیرساخت های فناوری آموزشی، ارتقای سواد دیجیتال معلمان و تدوین راهبردهای آموزشی مبتنی بر تکنولوژی برای ارتقای کیفیت آموزش در مدارس تاکید میکند

کلیدواژه ها:

تکنولوژی آموزشی ، کیفیت آموزش ، مدارس هوشمند ، یادگیری دیجیتال ، آموزش تعاملی ، سواد دیجیتال ، یادگیری شخصیسازیشده ، نوآوری در تدریس