ارزیابی توان توسعه حمل و نقل محور در بافت فرسوده شهری (مطالعه موردی: محله صفای شهر تهران)

امروزه در بسیاری از کشورهای در حال توسعه، همزمان با رشد شتابان مناطق شهری در کنار افزایش جمعیت، مسائل و مشکلات بی شماری به وجود آمده که بعضا با گذشت زمان، منجر به فرسودگی ساختاری و عملکردی بافت های شهری شده که توسعه پایدار شهری به عنوان راه حلی برای رفع اینگونه مشکلات در شهر ها مطرح گردیده است. توسعه حمل و نقل محور، به عنوان یکی از رویکردهای توسعه هوشمند شهری با محوریت سیستم­های حمل و نقل و مرکزیت عابرین پیاده در ایستگاه ها، می تواند یکی از راهکارهای مناسب در سیستم شهری جهت مقابله با مسائل و مشکلاتی باشد که گریبان­گیر اکثر مناطق فرسوده شهرهای بزرگ از جمله تهران، شده اند. در این پژوهش محله صفا به عنوان یکی از محله های کلانشهر تهران که جزئی از بافت های فرسوده این شهر نیز قلمداد می شود، به علت قرارگرفتن در نزدیکی ایستگاه­های حمل و نقل عمومی، به منظور بررسی کاستی ها و توان های موجود در آن برای توسعه شهری با محوریت حمل و نقل عمومی به منظور دستیابی به رویکردی مطلوب جهت ساماندهی بافت مورد توجه قرار گرفت. در پژوهش حاضر، با هدفی کاربردی و ماهیتی توصیفی _ تحلیلی، از طریق بررسی های میدانی و یافته های کمی به دست آمده از بلوک های آماری سال ۱۳۹۵ آمار ایران، به تحلیل یافته­ها توسط نرم افزار GIS و مدل های تحلیل آمار فضایی پرداخته شد. نتایج نشان می دهد که این محدوده از پتانسیل های خوبی جهت اجرای طرح برخوردار بوده و در این میان ایستگاه ۱۷ شهریور با توجه به شاخصهای پنج گانه مورد بررسی، بیشترین انطباق را با این رویکرد دارد.

کلیدواژه ها:

Transport-oriented development ، Urban deteriorated fabric ، Safa neighborhood ، Tehran City. ، توسعه حمل و نقل محور ، بافت فرسوده ، محله صفا ، شهر تهران