تاثیر سبک های تدریس مشارکتی بر رشد اجتماعی دانش آموزان

در دهه های اخیر، سبک های تدریس مشارکتی به عنوان رویکردی نوین در فرایند آموزش و پرورش مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته و اهمیت فزاینده ای در رشد اجتماعی دانش آموزان یافته است. این سبک تدریس با تکیه بر تعاملات دوجانبه میان معلم و دانش آموزان و همچنین تقویت همکاری های گروهی، زمینه را برای افزایش توانمندی های ارتباطی، تقویت حس مسئولیت پذیری و ایجاد محیطی حمایتی فراهم می آورد. در این رویکرد، معلم علاوه بر ایفای نقش دستوری، به عنوان تسهیلگر، همیار و مربی در فرایند یادگیری عمل می کند و با ارائه فعالیت های مشترک و تشویق به بحث و تبادل نظر، به شکوفایی مهارت های اجتماعی کمک می کند. استفاده از روش های تدریس مشارکتی موجب ایجاد فضای مثبت و همدلانه در کلاس درس شده و دانش آموزان را ترغیب به ابراز نظرات، ایده پردازی و حل مسئله به صورت خلاقانه می کند. این سیستم آموزشی با تکیه بر فعالیت های گروهی، باعث افزایش انسجام اجتماعی و ایجاد حس تعلق میان دانش آموزان می شود که در نهایت منجر به بهبود روابط میان فردی، افزایش اعتماد به نفس و بهبود عملکرد تحصیلی و اجتماعی آنان خواهد شد. مطالعات تجربی اخیر نشان می دهد که بهره گیری از سبک های تدریس مشارکتی، علاوه بر ارتقای توانایی های شناختی، موجب توسعه مهارت های حل مسئله و ارتقای خلاقیت فردی نیز می شود. به علاوه، این رویکرد آموزشی با تلفیق فناوری های نوین، امکان ارائه بازخوردهای سریع و سازنده را فراهم می کند که دانش آموزان را در مسیر بهبود عملکرد فردی و گروهی یاری می رساند. از سوی دیگر، تمرکز بر فعالیت های گروهی و پروژه های مشترک، موجب می شود تا دانش آموزان در معرض نظرات متفاوت قرار بگیرند و از تنوع دیدگاه ها بهره مند گردند. در نتیجه، ادغام سبک های تدریس مشارکتی در برنامه های آموزشی می تواند به عنوان عاملی کلیدی در تقویت رشد اجتماعی و توانمندسازی دانش آموزان تلقی شود و راه را برای ایجاد جوامع دانش بنیان و همدل روان هموار سازد.

کلیدواژه ها:

تدریس مشارکتی ، رشد اجتماعی ، تعامل گروهی ، آموزش نوین ، توانمندسازی دانش آموزان.