توسعه برنامه های آموزش مهارت های عاطفی و همدلی در مدارس

در سال های اخیر، توسعه مهارت های عاطفی و همدلی در مدارس به عنوان یکی از مهم ترین رویکردهای تربیتی مورد توجه پژوهشگران و دست اندرکاران آموزش و پرورش قرار گرفته است. این مهارت ها که بخشی از یادگیری اجتماعی و عاطفی (SEL) محسوب می شوند، نقش مهمی در بهبود تعاملات میان فردی، کاهش رفتارهای پرخطر و ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارند. هدف این مقاله مروری بررسی روندهای توسعه برنامه های آموزش مهارت های عاطفی و همدلی در مدارس بر اساس منابع علمی معتبر از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۳ می باشد. داده ها و اطلاعات این مطالعه از پایگاه های Civilica، PubMed، Google Scholar و منابع کتابخانه ای جمع آوری شده است. نتایج نشان می دهد که برنامه های آموزش مهارت های عاطفی و همدلی، با بهره گیری از روش های مبتنی بر نظریه های روانشناسی از جمله نظریه خودکارآمدی بندورا و نظریه رفتار برنامه ریزی شده اجزن، به بهبود سلامت روانی، افزایش همدلی و تقویت مهارت های اجتماعی دانش آموزان کمک شایانی کرده اند. همچنین، مطالعات نشان می دهد که نقش معلمان به عنوان تسهیل گران اصلی در اجرای موفق این برنامه ها بسیار حیاتی است و آموزش تخصصی معلمان موجب افزایش اثربخشی برنامه ها می شود (عباسی و همکاران، ۱۴۰۳). یافته ها حاکی از آن است که برنامه های جامع و منسجم SEL علاوه بر کاهش آسیب های اجتماعی، به رشد فردی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان نیز منجر می شود (Durlak and Weissberg, ۲۰۱۱؛ Bowers et al., ۲۰۱۲). این پژوهش ضمن تاکید بر ضرورت گنجاندن آموزش مهارت های عاطفی و همدلی در برنامه های رسمی مدارس، راهکارهایی برای بهبود کیفیت این آموزش ها و تقویت مشارکت معلمان و والدین ارائه می دهد. در نهایت، پیشنهاد می شود سیاست گذاران آموزشی با توجه به نتایج پژوهش های موجود، برنامه های آموزش مهارت های عاطفی و همدلی را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از نظام آموزشی کشور در نظر گرفته و حمایت های لازم را فراهم کنند.

کلیدواژه ها:

مهارت های عاطفی ، همدلی ، آموزش مهارت های اجتماعی ، یادگیری اجتماعی و عاطفی ، نقش معلمان ، سلامت روانی ، مدارس ، برنامه های تربیتی