مرور نظام مند نقش خودکنترلی در پیش بینی فرسودگی شغلی در میان دانشجویان پرستاری و مامایی

با افزایش فشارهای تحصیلی و محیط های پرتنش دانشگاهی، فرسودگی شغلی به ویژه در میان دانشجویان رشته های پرستاری و مامایی به عنوان یک معضل روانی-اجتماعی مهم شناخته می شود. خودکنترلی به عنوان یکی از مهارت های اساسی در تنظیم هیجان و رفتار، نقش موثری در پیش بینی و کاهش فرسودگی ایفا می کند. هدف مطالعه حاضر، مرور نظام مند پژوهش های انجام شده در خصوص نقش خودکنترلی در پیش بینی فرسودگی شغلی در میان دانشجویان پرستاری و مامایی است. مطابق دستورالعمل PRISMA، مطالعات منتشرشده بین سال های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۴ که به بررسی رابطه بین خودکنترلی و فرسودگی در دانشجویان پرداخته اند، انتخاب و با استفاده از روش تحلیل محتوای استقرایی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که سطوح بالاتر خودکنترلی با کاهش معنادار فرسودگی تحصیلی و شغلی همراه است. همچنین، خودکنترلی به عنوان یک متغیر میانجی در مدیریت استرس و افزایش عملکرد روان شناختی دانشجویان نقش مهمی ایفا می کند. با این حال، تنوع در روش شناسی پژوهش ها و تفاوت های فرهنگی موجود میان مطالعات، لزوم انجام تحقیقات طولی و مداخلات کنترل شده را برجسته می سازد. نتایج این مرور نظام مند می تواند مبنایی علمی برای طراحی برنامه های آموزشی و حمایتی با هدف تقویت خودکنترلی و کاهش فرسودگی در دانشجویان، به ویژه در گروه های پرخطر مانند دانشجویان پرستاری و مامایی فراهم کند.

کلیدواژه ها:

خودکنترلی ، فرسودگی شغلی ، دانشجویان ، مرور نظام مند ، تنظیم هیجان