بررسی تطبیقی سیستم های ارزشیابی سنتی و هوشمند در نظام آموزش و پرورش

نظام آموزش و پرورش همواره در پی روش هایی برای ارزیابی دقیق تر و جامع تر پیشرفت دانش آموزان بوده است. در طول تاریخ، سیستم های ارزشیابی سنتی، با تکیه بر آزمون های کاغذی و ارزیابی های معلم محور، نقش محوری در این فرایند ایفا کرده اند. این سیستم ها، علی رغم مزایایی نظیر سهولت اجرا در مقیاس وسیع و ارائه چارچوبی مشخص برای سنجش دانش، با چالش هایی همچون محدودیت در سنجش مهارت های پیچیده، فشار روانی بر دانش آموزان، و عدم توجه کافی به تفاوت های فردی مواجه بوده اند. با ظهور و توسعه فناوری های نوین، به ویژه هوش مصنوعی (هوش مصنوعی)، افق های جدیدی در حوزه ارزشیابی آموزشی گشوده شده است. سیستم های ارزشیابی هوشمند، با بهره گیری از الگوریتم های پیچیده و داده های فراوان، قادر به ارائه بازخوردهای شخصی سازی شده، شناسایی نقاط قوت و ضعف دقیق تر، و ارزیابی مهارت هایی هستند که در روش های سنتی کمتر مورد توجه قرار می گرفتند. این مقاله مروری تطبیقی بر سیستم های ارزشیابی سنتی و هوشمند در نظام آموزش و پرورش ارائه می دهد. هدف اصلی این پژوهش، بررسی عمیق مزایا و معایب هر دو رویکرد، شناسایی فرصت ها و چالش های پیاده سازی هوش مصنوعی در ارزشیابی، و ترسیم چشم اندازی برای آینده ارزشیابی آموزشی است. این بررسی شامل تحلیل تاثیرات این سیستم ها بر فرایند یادگیری، انگیزه دانش آموزان، و نقش معلم خواهد بود. در نهایت، با توجه به تحولات سریع فناوری، تاکید بر لزوم یکپارچه سازی هوشمندانه این دو رویکرد برای دستیابی به یک نظام ارزشیابی کارآمدتر و عادلانه تر مورد بحث قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی سنتی ، ارزشیابی هوشمند ، هوش مصنوعی ، آموزش و پرورش ، یادگیری شخصی سازی شده