الگوهای شایسته سالاری در فرآیند مدیریت استعداد در نظام تعلیم و تربیت

مدیریت استعداد و شایسته سالاری مفاهیم محوری در موفقیت سازمانی، به ویژه در نظام تعلیم و تربیت، محسوب می شوند. نظام تعلیم و تربیت به دلیل نقش حیاتی خود در توسعه سرمایه انسانی و پیشرفت جامعه، نیازمند رویکردی سیستمی و کارآمد در شناسایی، جذب، پرورش، حفظ و به کارگیری استعدادهاست. شایسته سالاری، به عنوان یک اصل اساسی، تضمین می کند که افراد بر اساس توانمندی ها، دانش و مهارت های خود در جایگاه های مناسب قرار گیرند و فرصت های رشد و پیشرفت برای آنها فراهم شود. این مقاله مروری با هدف بررسی الگوهای شایسته سالاری در فرآیند مدیریت استعداد در نظام تعلیم و تربیت، به تجزیه و تحلیل مدل ها، چالش ها و راهبردهای موجود می پردازد. یافته ها نشان می دهد که یکپارچگی مدیریت استعداد با شایسته سالاری می تواند به افزایش کارایی، بهره وری و رضایت شغلی در محیط های آموزشی منجر شود. علاوه بر این، بررسی ادبیات نشان می دهد که موانعی همچون عدم شفافیت در فرآیندهای انتصاب، فقدان سیستم های ارزیابی عملکرد مبتنی بر شایستگی و مقاومت در برابر تغییر، می تواند مانع از اجرای اثربخش شایسته سالاری در مدیریت استعداد شود. در نهایت، این مقاله بر اهمیت طراحی و اجرای مدل های بومی مدیریت استعداد با تاکید بر اصول شایسته سالاری، متناسب با فرهنگ و نیازهای خاص نظام تعلیم و تربیت تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

مدیریت استعداد ، شایسته سالاری ، نظام تعلیم و تربیت ، توسعه سرمایه انسانی ، مدل های شایستگی.