بررسی عوامل موثر بر کاربردی سازی آموزشی در نظام آموزش عالی ایران

کاربردی سازی آموزش در نظام آموزش عالی، فرآیندی است که هدف آن همسوسازی محتوای آموزشی با نیازهای واقعی بازار کار، صنعت و جامعه است. این پژوهش با هدف شناسایی، تحلیل و اولویت بندی عوامل کلیدی موثر بر کاربردی سازی آموزشی در دانشگاه های ایران انجام شده است. روش پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و داده ها از طریق بررسی منابع کتابخانه ای، شامل مقالات علمی، گزارش های رسمی و اسناد سیاست گذاری جمع آوری شده اند. برای تحلیل دقیق تر، پنج فرضیه بر اساس عوامل سیاست گذاری آموزشی، زیرساخت های فناوری، تعامل دانشگاه با صنعت، کیفیت اساتید و برنامه های درسی منعطف تدوین و بررسی شدند. نتایج پژوهش نشان داد که تمامی این عوامل تاثیر مثبت و معناداری بر کاربردی سازی آموزشی دارند، به طوری که تعامل دانشگاه با صنعت با ضریب مسیر ۰.۷۲ و مقدار T برابر ۵.۱۴ قوی ترین اثر را داشته است. همچنین، موانعی نظیر نبود هماهنگی بین سیاست های آموزشی و نیازهای بازار کار، کمبود زیرساخت های فناوری و محدودیت های مالی شناسایی شدند. در پایان، پیشنهادات عملی برای بهبود فرآیند کاربردی سازی آموزشی، از جمله توسعه برنامه های کارآموزی اجباری، بازنگری برنامه های درسی و تقویت زیرساخت های فناوری ارائه شده است. این پژوهش می تواند به سیاست گذاران و مدیران آموزش عالی در طراحی برنامه های موثرتر کمک کند.

کلیدواژه ها:

کاربردی سازی آموزشی ، آموزش عالی ، نظام آموزشی ایران ، تعامل دانشگاه و صنعت ، سیاست گذاری آموزشی