خشخاش و ورزش؛ بررسی میزان شیوع اعتیاد به مواد افیونی در ورزشکاران کلانشهر مشهد
محل انتشار: نهمین کنفرانس بین المللی و دهمین کنفرانس ملی یافته های نوین در مدیریت، روان شناسی و حسابداری
سال انتشار: 1404
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 86
متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
INCMET10_017
تاریخ نمایه سازی: 18 خرداد 1404
چکیده مقاله:
همه این شعار قدیمی را شنیده ایم که باید با ورزش به جنگ اعتیاد رفت، اما از سویی دیگر قهرمانان ورزشی بزرگی همچون مارادونا وجود داشته اند که درگیر بلای خانمان سوز اعتیاد شده اند. هدف پژوهش حاضر بررسی میزان شیوع اعتیاد به مواد افیونی در ورزشکاران کلانشهر مشهد در پاییز و زمستان سال ۱۴۰۳ بوده است. با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ای و با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته، تعداد ۶۷۴ ورزشکار دارای بیمه ورزشی و شاغل به ورزش در باشگاههای ورزشی کلانشهر مشهد از لحاظ اعتیاد به مواد افیونی و مشتقات گیاه خشخاش (Papaver somniferum) مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی، آزمون کای اسکوئر و ضریب همبستگی کرامر وی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که از این تعداد ورزشکار، ۱۲۶ نفر مصرف کننده منظم مواد افیونی بودند. میزان شیوع اعتیاد به مواد افیونی در ورزشکاران برابر ۶.۱۸ درصد بود. بین وضعیت اجتماعی-اقتصادی، تحصیلات و رشته ورزشی ورزشکاران با اعتیاد به مواد افیونی یک رابطه معنی دار یافت شد. اعتیاد در ورزشکاران رشته های ورزشی بوکس، فوتبال و فوتسال، در ورزشکاران با وضعیت اجتماعی و اقتصادی و تحصیلات پایین تر بسیار شایع تر بود. این تحقیق نشان داد که شیوع اعتیاد به مواد افیونی در ورزشکاران مشهدی بالاست. با توجه به همسایگی شهرهای شرقی ایران با کشور افغانستان به عنوان یکی از تولید کنندگان اصلی افیون در جهان، پیشنهاد می گردد که با همکاری بین سازمانی نهادهای مسئول، در جهت آگاهی بخشی و کاهش اعتیاد به مواد افیونی در بین ورزشکاران اقدامات لازم صورت گیرد.
نویسندگان
حافظ صفری
دکترای تخصصی روانشناسی بالینی