نقش معماری بومی در ارتقاء حضور گردشگران در اقامتگاه های بوم گردی و ارائه راهکارهای کاربردی

معماری بومی بخشی اساسی از فرهنگ هر منطقه است که در حفظ هویت فرهنگی و طبیعی جوامع نقش مهمی ایفا می کند. این نوع معماری با استفاده از مصالح محلی و تکنیک های سنتی، فضایی متناسب با شرایط اقلیمی ایجاد کرده و به حفظ منابع طبیعی و ارتقاء تجربه زندگی محلی کمک می کند. در اقامتگاه های بوم گردی، معماری بومی می تواند با توجه به هویت فرهنگی و اصول طراحی خاص، به جذب گردشگران و ایجاد ارتباط عمیق تر با محیط و جامعه محلی کمک نماید. هدف این تحقیق بررسی نقش معماری بومی در جذب گردشگران به اقامتگاه های بوم گردی و ارائه راهکارهای طراحی برای بهبود تجربه گردشگری است. در این راستا، پژوهشگر از روش تحقیق کیفی برای تحلیل داده ها و نظرات متخصصان، معماران استفاده کرده است. نتایج تحقیق نشان می دهند که معماری بومی با استفاده از مصالح محلی و طراحی هماهنگ با شرایط اقلیمی و فرهنگی می تواند فضایی جذاب و منحصر به فرد برای گردشگران ایجاد کند. پیشنهادات این تحقیق شامل بهره گیری از مصالح سنتی مانند گل، چوب و سنگ به منظور کاهش هزینه ها و اثرات زیست محیطی، طراحی فضاهایی چون حیاط های مرکزی و ایوان ها برای افزایش تعاملات اجتماعی و استفاده از نقوش و تزئینات محلی برای بازتاب هویت فرهنگی است. همچنین، تحقیق بر اهمیت مشارکت جامعه محلی در فرآیند طراحی اقامتگاه ها و آموزش مهارت های سنتی به جوانان تاکید دارد. این نتایج نشان می دهند که با اعمال این راهکارها، می توان تجربه گردشگری در اقامتگاه های بوم گردی را بهبود بخشید و به توسعه پایدار گردشگری بومی کمک کرد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، ارتقای حضور ، گردشگران ، فضاهای بوم گردی ، ارائه راهکارهای