کاربرد مهندسی ارزش در مرمت بنای تاریخی تخت جمشید

تخت جمشید، پایتخت آیینی هخامنشیان و یکی از آثار ثبت شده در فهرست میراث جهانی یونسکو (۱۹۷۹)، با چالش هایی چون فرسایش طبیعی، محدودیت منابع مالی و ناکارآمدی روش های سنتی مرمت مواجه است. این پژوهش به بررسی امکان به کارگیری مهندسی ارزش (VE) در بهینه سازی روند مرمت این بنای تاریخی می پردازد. مهندسی ارزش، به عنوان روشی نظام مند با هدف کاهش هزینه ها و ارتقای ارزش عملکردی، در پروژه هایی نظیر مرمت کلیسای نوتردام و دیوار بزرگ چین نیز با موفقیت اجرا شده است. هدف مطالعه حاضر، بررسی چگونگی به کارگیری این رویکرد جهت حفظ اصالت تخت جمشید، کاهش هزینه ها تا ۲۰ درصد و افزایش پایداری در برابر عوامل محیطی همچون باران های اسیدی است. روش تحقیق، ترکیبی از تحلیل داده های واقعی مرمت های پیشین و طراحی سناریوهای فرضی بوده و داده ها از منابعی چون مطالعات باستان شناسی، گزارش های سازمان میراث فرهنگی و مطالعات مهندسی گردآوری شده اند. یافته ها نشان می دهند که با تحلیل عملکرد عناصر سازه ای و به کارگیری مصالحی نظیر رزین های سنگی، می توان زمان و هزینه اجرای پروژه را کاهش داد و در عین حال، دوام و پایداری بنا را افزایش داد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که مهندسی ارزش می تواند به عنوان رویکردی نوین در مرمت آثار تاریخی، به ویژه تخت جمشید، به کار گرفته شود. همچنین، یافته های این تحقیق قابلیت تعمیم به سایر بناهای تاریخی در معرض خطر را داشته و می تواند مبنای سیاست گذاری های نوین در حوزه حفاظت از میراث فرهنگی قرار گیرد. این رویکرد، پیوندی میان شیوه های سنتی و نیازهای مدرن ایجاد می کند و چشم اندازی پایدار برای آینده مرمت تخت جمشید ترسیم می نماید.

کلیدواژه ها:

تخت جمشید ، مهندسی ارزش ، مرمت آثار تاریخی ، بهینه سازی هزینه ، پایداری ، میراث فرهنگی