تاثیر تمرین راه رفتن با محرک موزون شنیداری بر تعادل ایستا و پویای نابینایان

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین راه رفتن  با محرک موزون شنیداری بر تعادل ایستا و پویای نابینایان بود. روش تحقیق، نیمه تجربی و به لحاظ هدف کاربردی بود. در این مطالعه ۲۰ نوجوان نابینای مادرزاد به روش داوطلبانه و براساس معیارهای ورود به مطالعه، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به­مدت ۱۸ جلسه و هر جلسه ۲۰ دقیقه به تمرین با دستورالعمل توجه بیرونی با استفاده از محرک موزون شنیداری پرداخت. تعادل ایستا و پویا با استفاده از دستگاه فوت اسکن، قبل و بعد از مداخله ارزیابی شد. تحلیل داده­ها با استفاده از روش پارامتریک کوواریانس و روش ناپارامتریک بوت استرپ در سطح معناداری ۰۵/۰ انجام شد. نتایج بین پیش آزمون و پس آزمون سطح مرکز فشار (۶۲۹/۰=P) و مسافت مرکز فشار (۶۱۳/۰=P) برای تعیین تعادل ایستا و دامنه مرکز فشار در مسیر قدامی-خلفی (۰۶۳/۰=P) و مسیر داخلی-خارجی (۴۲۸/۰P=) برای تعیین تعادل پویا در گروه ها، تفاوت معنا داری را نشان نداد؛ بااین حال، کاهش در نمرات سطح و مسافت مرکز فشار و افزایش در نمرات دامنه مرکز فشار در دو مسیر قدامی- خلفی و داخلی-خارجی، به ترتیب حاکی از بهبود تعادل ایستا و پویای افراد در گروه تجربی بود. نتایج نشان می­دهد که شاید بتوان از این گونه مداخلات در بهبود تعادل نابینایان استفاده کرد؛ البته برای حمایت از این گونه مداخلات به مطالعات بیشتری در این زمینه نیاز است.

کلیدواژه ها:

تعادل ، توجه ، محرک موزون شنیداری ، نابینایی