کاربرد ربات های آموزشی در تعامل عاطفی و شناختی با دانش آموزان در کلاس های دیجیتال

در عصر دیجیتال، تحولات چشمگیر در نظام های آموزشی باعث شده تا کلاس های درس از شکل سنتی خود فاصله بگیرند و به سوی محیط های تعاملی و فناورمحور سوق پیدا کنند. یکی از چالش های اصلی در این گذار، کاهش تعاملات انسانی و به ویژه تعاملات عاطفی و شناختی در کلاس های مجازی است؛ مساله ای که ممکن است بر کیفیت یادگیری دانش آموزان تاثیرگذار باشد. با گسترش استفاده از هوش مصنوعی و فناوری رباتیک، ربات های آموزشی به عنوان ابزاری نوین برای غلبه بر این چالش مطرح شده اند. این مقاله با رویکردی تحلیلی–مروری به بررسی کاربرد ربات های آموزشی در تقویت تعامل شناختی و عاطفی با دانش آموزان در کلاس های دیجیتال می پردازد. در این راستا، ابتدا چارچوب های نظری مبتنی بر روان شناسی شناختی، عاطفی و نظریه تعامل انسان–ماشین تبیین شده و سپس مطالعات بین المللی و داخلی بررسی شده اند. مقاله به طور خاص ابعاد گوناگون موضوع از جمله ویژگی ها و قابلیت های ربات های آموزشی، نقش آن ها در تقویت تمرکز، حافظه و انگیزه یادگیری، همچنین توانایی آن ها در پاسخ دهی عاطفی، کاهش اضطراب و ایجاد حس همدلی را تحلیل می کند. از سوی دیگر، چالش هایی نظیر کمبود زیرساخت، مقاومت فرهنگی، ملاحظات اخلاقی و هزینه های بالا نیز مورد توجه قرار گرفته و در ادامه، راهبردهایی نظیر طراحی استانداردهای بومی، آموزش معلمان، و اجرای پایلوت های آموزشی برای مقابله با این چالش ها پیشنهاد می شود. نتایج مقاله نشان می دهد که اگرچه ربات های آموزشی نمی توانند جایگزین کامل معلم انسانی باشند، اما می توانند مکملی موثر در کلاس های دیجیتال بوده و نقش مهمی در ارتقای تعاملات شناختی–عاطفی ایفا کنند.

کلیدواژه ها:

ربات آموزشی ، تعامل شناختی ، تعامل عاطفی ، کلاس دیجیتال ، آموزش هوشمند