رابطه ذهن آگاهی با پریشانی روانشناختی پدران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

پژوهش حاضر به منظور تعیین رابطه ذهن آگاهی با پریشانی روانشناختی پدران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل پدران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شهر تهران در بازه ی زمانی پاییز ۱۴۰۳بود. بدین منظور از بین پدران مراجعه کننده به بیمارستان بقیه الله (عج) و مراکز تحت نظر بهزیستی تهران ۲۰۰ نفر به روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس انتخاب شدند وبه پرسشنامه های ذهن آگاهی( براون و رایان، ۲۰۰۳) و پریشانی روانشناختی (کسلر و همکاران،۲۰۰۲) پاسخ دادند. داده ها با استفاده ازبسته نرم افزاری آماری در علوم اجتماعی نسخه۲۶ با ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام و همزمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج رگرسیون همزمان نشان داد که ذهن آگاهی توان پیش بینی پریشانی روانشناختی در پدران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را دارد (۰۰۰۱/۰p< ). بنابر نتایج این پژوهش با افزایش ذهن آگاهی می توان پریشانی روانشناختی پدران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را بهبود بخشید. بنابراین توجه به مداخلات روانشناختی که این متغیر را بهبود بخشد در جهت کاهش پریشانی روانشناختی این گروه پدران پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

ذهن آگاهی ، پریشانی روانشناختی ، اوتیسم