بررسی اثرات سطح تحصیلات والدین بر تعاملات خانه و مدرسه

هدف این مقاله مروری، بررسی تاثیر سطح تحصیلات والدین بر تعاملات خانه-مدرسه و پیامدهای آن بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است. ادبیات پژوهشی حاکی از آن است که سطح تحصیلات والدین، از طریق سازوکارهای مختلفی همچون نگرش به آموزش، مشارکت در فعالیت های مدرسه ای، ایجاد محیط یادگیری حمایتی در خانه، و ارتباط موثر با کادر آموزشی، می تواند نقش کلیدی در ارتقای عملکرد تحصیلی فرزندان ایفا کند. والدین با سطوح تحصیلات بالاتر، اغلب از اهمیت آموزش آگاهی بیشتری دارند و منابع فکری و مادی بیشتری را برای حمایت از فرزندان خود در مسیر تحصیلی فراهم می آورند. این والدین تمایل بیشتری به برقراری ارتباط فعال با مدرسه، شرکت در جلسات اولیا و مربیان، و نظارت بر تکالیف درسی فرزندانشان دارند. علاوه بر این، محیط های خانوادگی که توسط والدین تحصیل کرده تر فراهم می شود، معمولا غنی تر از منابع آموزشی و فرهنگی است که به رشد شناختی و تحصیلی کودکان کمک می کند. این مقاله همچنین به بررسی چالش ها و موانعی می پردازد که ممکن است در تعاملات خانه-مدرسه برای والدینی با سطوح تحصیلات پایین تر وجود داشته باشد و راهکارهایی را برای بهبود این تعاملات پیشنهاد می کند. یافته ها نشان می دهد که افزایش سطح سواد و آگاهی والدین، چه از طریق آموزش های رسمی و چه از طریق کارگاه ها و برنامه های ارتقای سواد تربیتی، می تواند به تقویت نقش حمایتی آنان در فرآیند آموزشی و تحصیلی فرزندان کمک شایانی نماید. در نهایت، این مقاله بر اهمیت هم افزایی میان خانه و مدرسه تاکید می کند و بیان می دارد که برای دستیابی به حداکثر پتانسیل تحصیلی دانش آموزان، باید برنامه هایی طراحی شود که مشارکت فعال و موثر والدین را در فرآیند آموزشی تضمین کند.

کلیدواژه ها:

سطح تحصیلات والدین ، تعاملات خانه-مدرسه ، پیشرفت تحصیلی ، سواد والدین ، مشارکت والدین.