تاثیر آموزش سنتی و آموزش تعاملی در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه ی تاثیر دو رویکرد آموزشی متفاوت آموزش سنتی و آموزش تعاملی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره ابتدایی است. آموزش سنتی، که در آن معلم به عنوان انتقال دهنده ی اصلی دانش ایفای نقش می کند، هم چنان در بسیاری از مدارس کشور رایج است؛ در حالی که آموزش تعاملی، که بر تعامل فعالانه ی میان معلم و دانش آموز و نیز مشارکت گروهی دانش آموزان تاکید دارد، رویکردی نوین و مبتنی بر نظریه های یادگیری سازنده گرایی محسوب می شود. روش تحقیق این مطالعه، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده و جامعه ی آماری آن را دانش آموزان پایه چهارم ابتدایی در یکی از مدارس دولتی شهر شیراز در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ تشکیل داده اند. نمونه ای متشکل از ۶۰ دانش آموز به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه ۳۰ نفری جای گذاری شدند. گروه اول با استفاده از روش تدریس سنتی و گروه دوم با روش تعاملی در مدت دو ماه تحت آموزش قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها، آزمون پیشرفت تحصیلی محقق ساخته در سه درس ریاضی، علوم و فارسی بود که روایی آن با استفاده از نظر خبرگان و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ ۰/۸۵ مورد تایید قرار گرفت. یافته های آماری با استفاده از آزمون t مستقل تحلیل شدند و نتایج نشان داد که گروهی که با روش آموزش تعاملی آموزش دیده بودند، به طور معناداری عملکرد بهتری نسبت به گروه آموزش سنتی در پس آزمون کسب کردند (p<۰.۰۵). نتایج حاکی از آن است که بهره گیری از آموزش تعاملی به دلیل تقویت روحیه مشارکت، خودابرازی، انگیزش درونی و تقویت تفکر خلاق می تواند نقش موثری در ارتقاء سطح یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی ایفا کند. بر اساس این یافته ها، پیشنهاد می شود در طراحی برنامه های درسی و آموزش معلمان، توجه بیشتری به راهبردهای تعاملی و فراگیرانه معطوف گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش سنتی ، آموزش تعاملی ، پیشرفت تحصیلی ، دوره ابتدایی ، روش های نوین تدریس ، یادگیری فعال