نقش هویت فرهنگی در پذیرش فنون تدریس مبتنی بر روایت گری

هویت فرهنگی به عنوان مجموعه ای از ارزش ها، باورها، سنت ها و تجربیات مشترک، نقش مهمی در نحوه درک، تفسیر و پذیرش شیوه های نوین آموزشی ایفا می کند. در این میان، روایت گری به عنوان یک فن تدریس موثر که بر بستر داستان گویی و انتقال مفاهیم از طریق تجربیات انسانی شکل گرفته، به شدت با عناصر فرهنگی و زمینه های بومی پیوند دارد. پژوهش ها نشان می دهند که فراگیرانی که هویت فرهنگی آن ها در روند آموزش بازتاب می یابد، ارتباط عمیق تری با محتوا برقرار می کنند و انگیزه بیشتری برای مشارکت در فرایند یادگیری دارند. بنابراین، پذیرش روایت گری به عنوان یک فن آموزشی، وابسته به میزان همخوانی آن با زمینه های فرهنگی دانش آموزان و معلمان است. از سوی دیگر، هنگامی که فنون تدریس روایت محور با عناصر فرهنگی مخاطب هماهنگ نباشند، ممکن است با مقاومت یا بی تفاوتی مواجه شوند. درک متقابل فرهنگی میان معلم و شاگرد، سازگاری روایت ها با ارزش ها و باورهای فرهنگی، و توجه به زبان و سبک بیانی متناسب با بستر فرهنگی، عوامل کلیدی در موفقیت این روش هستند. بدین ترتیب، هویت فرهنگی نه تنها در پذیرش فنون روایت گری موثر است، بلکه نقش واسطه ای میان یادگیرنده و محتوای آموزشی ایفا می کند. در نتیجه، بومی سازی فنون تدریس مبتنی بر روایت گری و طراحی محتوای آموزشی با توجه به هویت فرهنگی فراگیران، برای ارتقاء کیفیت آموزش و یادگیری امری ضروری به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

هویت فرهنگی ، پذیرش فنون ، تدریس ، روایت گری