آموزش برای زیستن در تغییر: نگاهی نو به بازآفرینی نظام تعلیم و تربیت با محوریت یادگیری مادام العمر

در جهانی که تغییر، تنها مولفه پایدار آن به شمار می رود، نظام های آموزشی سنتی دیگر قادر به پاسخگویی به نیازهای پویا و متحول جوامع امروزی نیستند. مفهوم «آموزش برای زیستن در تغییر» فراتر از یک شعار، به ضرورتی حیاتی در سیاست گذاری های آموزشی بدل شده است؛ ضرورتی که از آموزش می طلبد به جای ارائه بسته های دانش ایستا، قابلیت سازگاری، یادگیری مستمر، انعطاف پذیری ذهنی و خودرهبری در مسیر رشد را در انسان ها پرورش دهد. در این مقاله، با نگاهی انتقادی به ساختار فعلی آموزش و پرورش در ایران، تلاش شده است تا با تبیین مفهوم یادگیری مادام العمر به عنوان رکن کلیدی در بازآفرینی تعلیم و تربیت، الزامات نظری و عملی گذار به نظامی نوین تحلیل گردد. مقاله با تمرکز بر چالش های سیاستی، محتوایی، فناورانه و فرهنگی آموزش رسمی، به بررسی راه هایی برای تلفیق یادگیری رسمی و غیررسمی، نقش فناوری های هوشمند، و ارتقاء نقش مدرسه در ساختن جامعه یادگیرنده پرداخته و راهکارهایی برای توسعه آموزش پایدار در بستر تحولات جهانی پیشنهاد می کند. واژگان کلیدی:یادگیری مادام العمر – تحول آموزشی – آموزش و پرورش ایران