بررسی سیستم مدیریت زباله های بیمارستانی شهر تهران در سال 1384

سال انتشار: 1385
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 827

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCEH09_197

تاریخ نمایه سازی: 9 بهمن 1392

چکیده مقاله:

زباله های بیمارستانی از انواع مواد زائد جامد خطرناکی ه ستند که برای بهداشت جامعه دارای اهمیت ویژه ای می باشد. بعلت ماهیت مراجعین به این مراکز و دفع حدود 630 نوع مواد شیمیائی، تولید ضایعات بیولوژیکی و عفونی، اشیاء نوک تیز و برنده آلوده و بالاخره آلدگی به انواع عفونتهای بیمارستانی، زباله این مراکز از زباله های سایر مرسسات شهری متمایز بوده و جزء مواد زائد خطناک طبقه بندی می شوند. براساس اطلاعات بدست آمده تنها 15 الی 30 درصد این زباله ها عفونی هستند و نیاز به روشهای دفع ویژه دارند و مابقی این زباله ها مشابه زباله های خانگی قابل دفع هستند. متاسفانه در شهر تهران در حال حاضر این زباله ها بصورت مخلوط در بیمارستانها تلنبار و بعد از جمع آوری به مرکز دفن زباله های شهری (کهریزک) منتقل و به شیوه کاملاً غیربهداشتی دفع می شود. دفع غیربهداشتی و غیرمسئولانه اینگونه زائدات بیمارستانها و مراکز درمانی علاوه بر ایجاد مشکلات بزرگ زیست محیطی، سلامتی ساکنین شهر تهران را تهدید کرده و خطر انتشار بیماری های خطرناک را در جامعه افزایش و در نهایت هزینه های اقتصادی غیر مستقیم زیادی به جامعه تحمیل می کند. در شهر تهران نزدیک به 140 بیمارستان و 150 مرکز درمانی و تقریباً 40 آزمایشگاه پزشکی فعالیت دارند که روزانه بیش از 70000 کیلوگرم زباله تولید می کنند. در این م طالعه بیمارستانهای شهر تهران بصورت دولتی و خصوصی تقسیم بندی و وضعیت سیستم موجود مدیریت زباله ها از مبدا تولید تا محل دفع مورد ارزیابی قرار گرفت. در این مقاله علاوه بر ترسیم وضعیت موجود با مستندات تصویری، به اهم مشکلات موجود در این زمینه از قبیل عدم ارائه ضوابط و روشهای مدیریت اجرایی زباله های بیمارستانی توسط ارگان های مسئول بر طبق قوانین موجود در کشور، عدم آگاهی مدیریت بیمارستانها نسبت به اهمیت مسئله، مشکلات اقتصادی بیمارستانها، فرسوده بودن سیستم حمل و نقل اشاره خواهد شد.