آموزش در عصر هوش مصنوعی: رنسانس یا رکود؟

هوش مصنوعی به عنوان نیرویی تحول گرا در ساختار آموزشی، مرزهای یادگیری را دگرگون ساخته و مسیر آموزش را به سوی یادگیری شخصی سازی شده، ارزیابی هوشمند و تعامل دیجیتالی ارتقا میدهد. این فناوری نوظهور، با ظرفیت بی بدیل خود در بهینه سازی فرآیندهای آموزشی، نویدبخش رنسانسی در عرصه تعلیم و تربیت است. با این حال، گسترش نفوذ هوش مصنوعی در آموزش، چالش های اخلاقی متعددی را به همراه داشته که در صورت عدم مدیریت صحیح، می تواند به رکود و نابرابری های آموزشی دامن بزند. این پژوهش با رویکرد تحلیلی-توصیفی در پی واکاوی این دوگانگی، به بررسی فرصت ها و تهدیدهای پیش روی نظام آموزشی در عصر هوش مصنوعی می پردازد. براساس یافته های پژوهش، تدوین چهارچوب های اخلاقی کارآمد و اعمال مدیریت هوشمندانه بر فناوری های مدرن، می تواند زمینه ساز تحقق یک رنسانس آموزشی تمام عیار گردد که هدف غایی آن، ارتقای کیفیت یادگیری و تضمین دسترسی برابر به منابع آموزشی است. التفات به ملاحظات اخلاقی و تلاش در راستای کاهش تبعیض های الگوریتمی، از بروز نابرابری های آموزشی ممانعت نموده و بستر را برای تحقق عدالت آموزشی فراهم میسازد. پژوهش حاضر، ضمن ارائه پیشنهادات راهبردی به سیاست گذاران آموزشی، معلمان و توسعه دهندگان فناوری، ایشان را به بهره برداری مسئولانه از ظرفیت های هوش مصنوعی دعوت و بر ضرورت ارتقای کیفیت آموزش و یادگیری از طریق به کارگیری این فناوری تاکید می نماید. آینده آموزش، نهتنها به توسعه فناوریهای آموزشی، بلکه به توانایی ما در ایجاد توازن میان نوآوری و ملاحظات اخلاقی وابسته است. بر این اساس، ضروری است که کلیه ذی نفعان عرصه آموزش، با اتخاذ رویکردی مسئولانه و آینده نگر، در راستای تحقق اهداف عالیه نظام آموزشی گام بردارند.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، آموزش ، اصول اخلاقی ، یادگیری شخصی سازی شده ، حریم خصوصی ، عدالت آموزشی