بررسی بهباشی روانی بر اساس نقش پیش بین امید و معنای زندگی در نوجوانان

مقدمه نوجوانی یکی از مهم ترین و حساس ترین مراحل زندگی انسان است که با تغییرات جسمی، عاطفی و اجتماعی همراه است. این دوره، که معمولا از سنین ۱۲ تا ۱۸ سالگی آغاز می شود. این دوره با چالش های قابل توجهی همراه است به طوری که بسیاری معتقدند دوره نوجوانی یکی از حساس ترین و بحرانی ترین مراحل زندگی هر فرد است. نوجوانان در این دوره به دنبال هویت و استقلال می گردند. نوسانات هورمونی، فشارهای اجتماعی و نیاز به پذیرش از سوی همسالان می تواند به ایجاد چالش های روانی منجر شود. مشکلات روانشناختی نظیر اضطراب، افسردگی و اختلالات خوردن به ویژه در نوجوانان به طور قابل توجهی افزایش یافته اند و در حالی که دختران به دلیل انتظارات اجتماعی و مقایسه های مداوم با دیگران، بیشتر در معرض فشارهای روانی قرار دارند و علائم روان تنی و اضطراب را بیشتر نشان می دهند، مشکلات رفتاری و گرایش به رفتارهای پرخطر در نوجوانان پسر بیشتر دیده می شود. این ویژگی ها می تواند تاثیرات عمیقی بر بهداشت روانی نوجوانان بگذارد. از این رو، توجه به مسائل تربیتی و روانشناختی در این دوره اهمیت ویژه ای دارد. بر اساس آنچه گفته شد نوجوان ممکن است طیف وسیعی از مشکلات روانشاختی از جمله افسردگی، اضطراب و ناامیدی را متحمل شوند که کاهش بهباشی روانی آن ها را به دنبال داشته باشد. مفهوم بهباشی روانی، به عنوان یک مولفه کلیدی در درک سلامت کلی افراد، نخستین بار توسط ریف مطرح شد که مدلی چند بعدی برای ارزیابی آن ارائه داد. بر اساس مدل ریف، بهباشی روانی شامل شش بعد است: پذیرش خود، روابط مثبت با دیگران، خودمختاری، تسلط بر محیط، هدف در زندگی، و رشد شخصی که هر یک نمایانگر جنبه ای از عملکرد روانی فرد هستند. برای نوجوانان، اهمیت بهباشی روانی به دلیل تاثیرات منفی آسیب بر سلامت جسمی و روانی بیشتر می شود. به طور کلی، بهزیستی روانشناختی چارچوب مهمی برای درک مولفه های چندوجهی سلامت روانی افراد به ویژه نوجوانان فراهم می کند و نقش فعالی در پیش بینی سازگاری و کیفیت زندگی آنها.

کلیدواژه ها:

نوجوانی ، بهباشی روانی ، پیش بینی امید ، معنای زندگی ، روانشناسی