لزوم توجه شهرداریها به بافت های ناکارآمد شهری از دیدگاه اقتصادی

بافت های ناکارآمد شهری در مقایسه با سایر پهنه های شهر از جریان توسعه عقب افتاده و از چرخه تکاملی حیات جدا گشته و به کانون مشکلات و نارسایی ها درآمده اند. این بافت ها درصد بالایی از جمعیت شهری را در خود جای داده و در عین حال از ظرفیتها و قابلیت های نهفته بسیاری برای توسعه های آتی درون شهری برخوردار هستند. یکی از اقداماتی که می تواند در کاهش آسیب پذیری بافت های ناکارآمد شهری موثر باشد، توجه به عوامل موثر در بازآفرینی بافت های ناکارآمد شهری است. سیاست های مداخله در بافت های شهری در دهه های گذشته تغییرات بسیاری کرده است. تجربیاتی که از نحوه مداخله در گونه های مختلف بافت های شهر به دست آمده، همینطور تحولات و اتفاقات متفاوت در طول زمان، موجب شده است تا مدیران و برنامه ریزان شهر سیاست های خود را در زمینه نحوه تغییر ساختار بافت های شهر تغییر دهند. بازآفرینی بافت ناکارآمد شهری به مجموعه اقدامات برنامه ریزی شده ای اطلاق می شود که با هدف نوسازی، بهینه سازی و ارتقای کیفیت زندگی در محلات قدیمی، فرسوده و غیرقابل استفاده صورت می گیرد. این فرآیند شامل تقویت زیرساخت ها، بهبود دسترسی ها، توسعه فضاهای عمومی و ایجاد فرصت های اقتصادی و اجتماعی است که علاوه بر افزایش امنیت و رفاه شهروندان، به کاهش آسیب های اجتماعی و حفظ هویت فرهنگی منطقه کمک می کند. بازآفرینی شهری، یکی از استراتژی های کلیدی در توسعه پایدار شهری است که می تواند با جذب مشارکت مردم و سرمایه گذاران، به بهبود کیفیت زیست محیطی و اقتصادی مناطق ناکارآمد منجر شود.

کلیدواژه ها:

توسعه ، توسعه پایدار ، بافت شهری