بررسی اهمیت ارتقاء هوش درون فردی و برون فردی در دانش آموزان ابتدایی و تاثیرات آن

در دنیای پیچیده و پویای امروز، آموزش و پرورش تنها به انتقال دانش علمی و مهارتی محدود نمی شود، بلکه یکی از مهم ترین وظایف آن، تربیت انسان هایی توانمند از نظر روانی، اجتماعی و هیجانی است؛ انسان هایی که بتوانند با شناختی عمیق از خود و درک صحیحی از دیگران، در مسیر رشد فردی و تعامل سازنده با محیط پیرامون گام بردارند. در این میان، هوش درون فردی و برون فردی به عنوان دو مولفه کلیدی از نظریه هوش های چندگانه هاوارد گاردنر، نقش تعیین کننده ای در شکل گیری شخصیت متعادل و موفق دانش آموزان ایفا می کنند. در حقیقت، توسعه این دو نوع هوش می تواند زمینه ساز ارتقاء توانمندی های ذهنی، اجتماعی، رفتاری و عاطفی کودکان در سال های حساس و بنیادین دوران ابتدایی باشد. هوش درون فردی به توانایی فرد در شناخت عمیق خود، درک احساسات، افکار، اهداف، انگیزه ها و نقاط ضعف و قوتش اشاره دارد. این نوع هوش کمک می کند تا کودک به درک درستی از هویت خویش دست یابد، مسئولیت پذیر شود، اهداف شخصی خود را تعیین کرده و در مسیر تحقق آن ها با پشتکار گام بردارد. از سوی دیگر، هوش برون فردی به توانایی فرد در درک احساسات، خواسته ها، انگیزه ها و دیدگاه های دیگران، برقراری ارتباط موثر، همدلی، کار گروهی و مدیریت روابط اجتماعی اشاره دارد. در فضایی که مدرسه، کلاس و جمع هم سالان از اجزای اصلی زندگی کودک به شمار می رود. در این پژوهش که به شیوه مروری و با مطالعه کتابخانه ای و مراجعه به مقاله ها و تحقیق های چاپ شده و مطالب دیجیتالی گرد آوری شده است و سعی بر آن شده که به بررسی اهمیت ارتقاء هوش درون فردی و برون فردی در دانش آموزان ابتدایی و تاثیرات آن شود. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که ارتقاء این دو نوع هوش در دانش آموزان ابتدایی نه تنها به بهبود عملکرد تحصیلی و افزایش انگیزه یادگیری منجر می شود، بلکه بستر مناسبی برای رشد مهارت های زندگی، سلامت روانی و موفقیت اجتماعی آنان فراهم می سازد. درواقع، توجه به توسعه هوش های هیجانی و اجتماعی در کنار آموزش دروس نظری، یکی از مولفه های آموزش نوین و انسانی محسوب می شود که می تواند در تربیت نسل هایی خلاق، مسئول و همدل تاثیرگذار باشد.

کلیدواژه ها:

هوش ، هوش درون فردی ، هوش برون فردی ، دانش آموزان ، آموزش