رابطه احساس تنهایی و رضایت از زندگی در دانشجویان: نقش میانجی تاب آوری

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه ای تاب آوری در رابطه بین احساس تنهایی و رضایت از زندگی در دانشجویان شهر مشهد انجام شد. روش پژوهش، توصیفی – همبستگی و از نوع مدل یابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان دختر و پسر دانشگاه های مختلف شهر مشهد اعم از بومی و غیربومی شاغل به تحصیل در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بودند که از بین آنان، ۱۵۰ نفر (۷۰ پسر و ۸۰ دختر) به روش نمونه گیری دردسترس و داوطلب برای شرکت در مطالعه انتخاب شدند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه رضایت از زندگی داینر و همکاران (۱۹۸۵)، مقیاس تاب آوری کانور و دیویسون (۲۰۰۳) و احساس تنهایی دهشیری و همکاران (۱۳۸۷) بود. نتایج حاصل از همبستگی نشان داد که بین احساس تنهایی با رضایت از زندگی در دانشجویان رابطه منفی و بین تاب آوری با رضایت از زندگی در بین دانشجویان رابطه مثبت معناداری وجود دارد. ضمن تایید برازش مدل، نتایج نشان داد که تاب آوری رابطه بین احساس تنهایی و رضایت از زندگی را در دانشجویان میانجی گری می کند. احساس تنهایی در دانشجویان با کاهش تاب آوری، می تواند رضایت آنها از زندگی را تحت تاثیر قرار دهد، لذا، آموزش مهارت افزایش تاب آوری در دانشجویان می تواند احساس تنهایی پایین و رضایت از زندگی مطلوبی را در آنها پیش بینی نماید.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، احساس تنهایی ، رضایت از زندگی ، دانشجویان ، مشهد.