بررسی معماری اصفهان در زمان صفویه

معماری اصفهان در دوران صفویه، به ویژه در زمان شاه عباس اول، نقطه اوج هنر و شهرسازی ایرانی به شمار می رود. در این دوره، تلفیقی از میراث معماری پیشین با رویکردهای نوین شیعی، سبکی منحصربه فرد و درخشان پدید آورد. اصفهان به عنوان پایتخت صفوی، با بناهایی چون میدان نقش جهان، مسجد امام، مسجد شیخ لطف الله، عمارت عالی قاپو و پل های تاریخی، به یکی از زیباترین شهرهای جهان اسلام تبدیل شد. ویژگی هایی چون تقارن، تلفیق عملکرد با زیبایی، استفاده از تزئینات پیچیده مانند کاشی کاری و مقرنس، و تاکید بر هویت دینی در معماری صفوی برجسته اند. این مقاله با بررسی زمینه های تاریخی، عناصر ساختاری و تاثیرات جهانی این سبک، جلوه ای از شکوه معماری ایرانی-اسلامی را به تصویر می کشد.

کلیدواژه ها:

اصفهان ، معماری ، صفویه ، پل ، مسجد