زاینده رود بستری مناسب برای پذیرش آنفلوانزای مرغی در مرکز کشور

ویروس آنفلوانزا متعلق به خانواد ارتومیکسوویریده می باشد. در احل حاضر ویروس های این خانواده بر اساس نوکلئوکپسیدها به چهار تیپ A,B,C و توگوویروس تقسیم بندی می شوند. تیپ A مهمترین تیپ خانواده از نظر بیماریزایی در انسان و حیواانت است. تیپ های B,C تنها از انسان جدا شده اند و بیماریزایی آنها در انسان نسبت به تیپ A کمتر است. تاکنون 15 نوع HA و 9 نوع NA در تیپ A ویروس آنفلوانزا شناسایی شده است. که از ترکیب این 15 نوع HA و 9 نوع NA تحت تیپ های مختلف بوجود می آید. تحت تیپ های 5H, 7H, 9H تحت تیپ های قابل انتقال ویروس آنفلوانزای مرغی به انسان می باشند. تحت تیپ های 5H, 7H دارای بیماریزایی شدید و تحت تیپ 9H دارای بیماریزایی خفیف است. تحت تیپ 2N9H عامل ایجاد بیماری آنفلوانزی مرغی در جمعیت طیور کشور ایران در چندسال اخیر بوده است. پرندگان آبزی مقاوم ترین گونه ها در برابر ویروس آنفلوانزا می باشند. به همین جهت این پرندگان به عنوان مخزن و ع امل انتشار بیماری مطرح هستند. کلیه شواهد موجود نشان می دهند که بروز اولیه ویروس های آنفلوانزا در یک منطقه نتیجه تحرکات مرغان آبزی است. این تحرکات الزاماً به معنای تماس مستقیم نیست چرا که پرنده آبزی آلوده ای ممکن است ویروس ها را وارد یک منطقه نماید و سپس این ویروس ها توسط انواع دیگری از پرندگان یا حیوانات دیگری که ممکن است آلوده شوند یا ویروس را به طور مکانیکی انتقال دهند به بدن طیور دیگر وارد شوند. پرنده در گیر بیشترین دفع ویروس را از طریق مدفوع خود دارد. مدارک زیادی دال بر این است که شیوع آنفلوانزا یک رویداد فصلی در مناطق آلوده است که منطبق با مهاجرت فعال پرندگان می باشد. سدها آب بندهای متعددی که جهت استفاده های متفاوت در طول مسیر رودخانه زاینده رود احداث شده است زیستگاههای مناسبی را جهت توقف پرندگان آبزی مهاجر ایجاد نموده است. هر ساله با شروع فصل مهاجرت پرندگان (اوالی فصل پائیز) تعداد زیادی از پرندگان مهاجر در نقاطی از مسیر رودخانه که سرعت حرکت آب زیاد نیست به چشم می خورند. در طی چند سال اخیر به علت شیوع آنفلوانزای مرغی تحت تیپ حاد 5H در کشورهای همسایه (روسیه، قزاقستان، ترکیه و ...) همواره خطر ورود این ویروس توسط پرندگان مهاجر به کشور ما جود داشته است. چه بسا که ورود این ویروس در مرزهای شمالی کشور (تالاب انزلی) به اثبات رسیده است. رودخانه زاینده رود را می توان به علت موقعیت آن در مرکز کشور و همچنین وجود مرغداری های فراوان در کنان آن و گذر این رودخانه از شهرهای مهمی چون اصفهان و تماس و ارتباط نزدیک افراد با پرندگان آبزی میهمان در زاینده رود یکی از مناطق خطر ساز بیماری در کشور باشد. بنابراین توجه ویژه به امور پیشگیری کننده از شیوع بیماری در حاشیه این رودخانه و همچنین آموزش وسیع افراد مرتبط با این رودخانه امری ضروری بنظر می رسد.

کلیدواژه ها:

آنفوانزای مرغی ، زاینده رود ، پرندگان آبزی ، محیط زیست