درماندگی آموخته شده و اثر آن بر عملکرد تحصیلی

درماندگی آموخته شده یکی از مفاهیم مهم در روان شناسی تربیتی است که نقش تعیین کننده ای در تبیین افت تحصیلی، کاهش انگیزش، و عملکرد ضعیف دانش آموزان دارد. این پدیده زمانی رخ می دهد که فرد، به دنبال تجربه های مکرر شکست یا ناکامی، به این باور برسد که تلاش او بی نتیجه است و در نتیجه، دست از تلاش برداشته و نوعی تسلیم پذیری منفعلانه را در فرایند یادگیری اتخاذ می کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثرات درماندگی آموخته شده بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان و شناسایی راهکارهای مقابله با آن در محیط های آموزشی است. این مطالعه به روش توصیفی–تحلیلی و با مرور منابع نظری و پژوهش های میدانی انجام شده است.یافته های تحقیق نشان می دهد که درماندگی آموخته شده می تواند منجر به کاهش اعتمادبه نفس تحصیلی، افت انگیزش درونی، افزایش اضطراب امتحان، و در نهایت، ضعف در عملکرد تحصیلی شود. از سوی دیگر، عوامل متعددی مانند سبک ارزشیابی نامناسب، بازخوردهای منفی مستمر، سبک فرزندپروری اقتدارگرایانه، و انتظارات پایین معلم می توانند در شکل گیری این حالت روانی موثر باشند. مقابله با درماندگی آموخته شده نیازمند طراحی محیط های یادگیری حمایت گر، اصلاح روش های تدریس و ارزیابی، تقویت راهبردهای یادگیری خودتنظیمی، و آموزش تفکر مثبت به دانش آموزان است.نتیجه گیری مقاله تاکید می کند که درماندگی آموخته شده نه یک صفت ذاتی بلکه پدیده ای یادگرفتنی و برگشت پذیر است که با مداخلات به موقع روان شناختی و آموزشی می توان آن را کاهش داد و زمینه رشد و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را فراهم ساخت.

کلیدواژه ها:

درماندگی آموخته شده ، عملکرد تحصیلی ، انگیزش ، یادگیری ، اضطراب امتحان ، اعتماد به نفس ، خودتنظیمی ، روان شناسی تربیتی