اهمیت حضور پیر طریقت از دیدگاه حافظ و مولانا

"پیر" در عرفان و متون عرفانی، انسان کاملی است که همواره همراه و هدایتگر سالک در مسیر پر پیچ و خم وصول به حقایق است؛ به طوری که حضور پیر در کنار سالک از ضروریات و لوازم اصلی طی کردن این مسیر است و بدون حضور انسانی آگاه و مشرف به این مسیر و موانع آن، طی طریق سلوک امکان پذیر نیست. به همین دلیل کلیدواژه پیر در متون نظم و نثر عرفانی بسامد بالایی دارد و هرجا که در این نوع متون سخن از پیر به میان می آید، منظور همان "مرد کامل" ، "مراد" و "دلیل راه" است که خودپسندی ها و ظواهر و صفات بشری را کنار گذاشته و متصف به صفات الهی و معنوی شده است. شاعران و عارفانی نظیر مولانا و حافظ هریک در آثار خود، در ضمن توصیف مسیر سلوک، تصویری روشن از پیر طریقت خود و مرام و روش و اهمیت وجودی او در طی سفر عرفانی ارائه می دهند. در پژوهش حاضر دیدگاه دو شاعر بزرگ ادبیات ایران یعنی مولانا و حافظ، در رابطه با اهمیت و جایگاه پیر، با استفاده از روش کتابخانه ای بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

پیر ، حافظ ، طریقت ، مولانا