یادگیری بین نسلی: پلی برای انتقال دانش و مهارت در جامعه معاصر

یادگیری بین نسلی به عنوان رویکردی نوین در حوزه آموزش و انتقال دانش، امروزه توجه پژوهشگران و سیاست گذاران را به خود جلب کرده است. این مقاله با هدف بررسی مفهومی یادگیری بین نسلی و تبیین نقش آن در انتقال دانش و مهارت در جامعه تدوین شده است. با استفاده از روش مرور روایتی و تحلیل نظام مند ادبیات موجود، چارچوب های نظری، روش ها و پیامدهای یادگیری بین نسلی شناسایی و تحلیل شده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد که یادگیری بین نسلی فراتر از انتقال یک سویه دانش از نسلی به نسل دیگر، فرآیندی تعاملی و دوسویه است که منجر به تبادل دانش، مهارت و نگرش بین گروه های سنی مختلف می شود. برنامه های یادگیری بین نسلی در قالب های متنوعی از جمله آموزش خدمت محور، برنامه های مدرسه محور و توسعه مهارت های دیجیتال اجرا می شوند. این برنامه ها پیامدهای مثبتی در سطح فردی (برای سالمندان و جوانان) و سطح اجتماعی (تقویت انسجام جامعه و حفظ میراث فرهنگی) به همراه دارند. چالش های پیش روی این حوزه شامل پایداری برنامه ها، روش های ارزیابی اثربخشی و انطباق با بافت های فرهنگی متنوع است. این مقاله با ارائه چارچوبی مفهومی برای درک بهتر یادگیری بین نسلی، زمینه را برای توسعه برنامه های یادگیری بین نسلی موثر در بافت جامعه ایران فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری بین نسلی ، انتقال دانش ، تبادل مهارت ، همبستگی نسلی ، آموزش دوسویه.