اثر بخشی طرحواره درمانی با رفتاری بر خود مهارگری

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر طرحواره درمانی بافتاری بر خودمهارگری است. روش این پژوهش نیمه آزمایشی از نوعپیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران دیابتی مراجعه کننده به آزمایشگاهطبی جهاد دانشگاهی شهر مشهد در سه ماهه اول سال ۱۴۰۳ مراجعه نموده اند، تشکیل دادند. افراد نمونه با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و سپس بصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل (۱۵ نفر برای هر گروه) قرار داده شدند. جهتگردآوری داده ها از پرسشنامه خودمهارگری تانجی و همکاران (۲۰۰۹) استفاده شد و گروه آزمایش طی ۷ جلسه ۹۰ دقیقه ایدر معرض آموزش طرحواره درمانی بافتاری براساس پروتکل درمانی رودیگر، استیونز، بروکمن (۲۰۱۸) به صورت گروهی قرارگرفتند و گروه کنترل، مداخله ای دریافت نکردند. به منظور تحلیل داده های بدست آمده از تحلیل کواریانس استفاده شد.نتایج نشان داد آموزش طرحواره درمانی بافتاری بر خودمهارگری افراد، تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، خودمهارگری