اصول برنامه ریزی زمانی در تدریس هدفمند

در نظام های آموزشی نوین، برنامه ریزی زمانی به عنوان یکی از ارکان کلیدی تدریس هدفمند شناخته می شود؛ چرا که بهره گیری بهینه از زمان در فرآیند آموزش، نقش موثری در ارتقاء کیفیت یادگیری، کاهش اتلاف منابع آموزشی و افزایش انگیزش یادگیرندگان دارد. پژوهش های متعددی نشان داده اند که برنامه ریزی زمانی دقیق و منعطف، نه تنها به سازمان دهی بهتر فعالیت های آموزشی کمک می کند، بلکه بستر لازم را برای تحقق اهداف شناختی، عاطفی و مهارتی یادگیری فراهم می سازد. مقاله حاضر با رویکردی مروری، به بررسی اصول اساسی برنامه ریزی زمانی در تدریس هدفمند پرداخته و مفاهیم کلیدی نظیر تعیین اولویت ها، زمان بندی فعالیت های درسی، تعادل میان آموزش نظری و عملی، و انعطاف پذیری در برنامه ها را مورد تحلیل قرار داده است. همچنین، با اتکا به یافته های نظری و تجربی، چالش های اجرایی این نوع برنامه ریزی در محیط های آموزشی مختلف شناسایی و راهکارهایی برای ارتقاء آن ارائه شده است. نتایج این مرور نشان می دهد که آموزشگران با تسلط بر اصول مدیریت زمان و به کارگیری آن در برنامه ریزی تدریس، می توانند زمینه ساز یادگیری عمیق تر و پایدارتر در میان فراگیران باشند. این مقاله بر آن است تا ضمن تبیین چارچوب نظری مرتبط، نگاه نوینی نسبت به برنامه ریزی زمانی در آموزش هدفمند ارائه داده و راهبردهایی عملی برای معلمان، برنامه ریزان درسی و مدیران آموزشی پیشنهاد دهد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی زمانی ، تدریس هدفمند ، مدیریت زمان در آموزش ، سازمان دهی دروس ، راهبردهای تدریس