نقش سبک فرزندپروری والدین در کاهش یا افزایش غیبت فراگیران در دوره ابتدایی

غیبت فراگیران در دوره ابتدایی یکی از چالش های مهم نظام آموزشی است که می تواند پیامدهای منفی گسترده ای بر عملکرد تحصیلی، رشد اجتماعی-عاطفی و آینده شغلی آنان داشته باشد. این مقاله مروری به بررسی نقش سبک فرزندپروری والدین در کاهش یا افزایش غیبت فراگیران در دوره ابتدایی می پردازد. سبک های فرزندپروری، شامل شیوه هایی هستند که والدین برای تربیت فرزندان خود به کار می برند و تاثیر قابل توجهی بر رفتار و نگرش فرزندان دارند. پژوهش های متعدد نشان داده اند که سبک های فرزندپروری مقتدرانه، که با گرمی، حمایت، قواعد روشن و ارتباط موثر همراه هستند، می توانند به کاهش غیبت فراگیران کمک کنند. در مقابل، سبک های فرزندپروری سهل گیرانه، مستبدانه و بی توجه، اغلب با افزایش غیبت های مکرر در ارتباط هستند. این مقاله به تفصیل به بررسی عوامل مختلفی که بر غیبت فراگیران تاثیر می گذارند، از جمله عوامل فردی، خانوادگی، مدرسه ای و اجتماعی می پردازد. همچنین، اهمیت همکاری میان خانواده، مدرسه و جامعه در پیشگیری و مداخله در موضوع غیبت مداوم فراگیران مورد تاکید قرار می گیرد. در نهایت، راهکارهای عملی برای بهبود حضور فراگیران در مدرسه و کاهش غیبت های آنان، با تمرکز بر نقش فعال والدین و برنامه های حمایتی مدرسه، ارائه می شود. این مقاله با جمع بندی یافته های پژوهش های پیشین، به درک عمیق تری از پیچیدگی پدیده غیبت و ارائه راهبردهای موثر برای مقابله با آن کمک می کند. شناخت دقیق تاثیر سبک های فرزندپروری بر حضور فراگیران در مدرسه، می تواند مبنایی برای طراحی مداخلات آموزشی و مشاوره ای هدفمند باشد و به ارتقای موفقیت تحصیلی و رفاه کلی فراگیران منجر شود.

کلیدواژه ها:

غیبت فراگیران ، سبک فرزندپروری ، دوره ابتدایی ، عوامل خانوادگی ، حضور در مدرسه