رویکردهای اخلاقی در مثنوی مولوی با رویکرد به مبانی قانون جذب

زمینه: یکی از موضوعاتی که از سوی پژوهشگران در دهه­های گذشته مورد نظر قرار گرفته، مسائل مربوط به قانون جذب است. در گستره شعر و ادب فارسی نیز، به سویه­هایی از این قانون اشاره شده است. در این بین می­توان به مولوی اشاره کرده که در اثنای مثنوی معنوی بارها به مبانی این قانون پرداخته و با تکیه بر آن، شماری از آموزه­های اخلاقی را در سروده خود بازتاب داده است. این رویکرد مولوی بدیهی به نظر می­رسد؛ زیرا او از شاخصه­ها و عناصر گوناگون استفاده می­کند تا  دیدگاه­های خود را در زمینه­های اخلاقی، شناختی و ... شرح دهد. نتیجه­ گیری: مولوی با رویکرد به مبانی قانون جذب به آموزه­هایی چون: «نتیجه کار خوب، خوبی و برآیند فعل بد، بدی است»؛ «نکوهش بداندیشی و منفی­گرایی»؛ «دعوت به مطلوب­اندیشی و مثبت­گرایی»؛ «بازگشت به هویت اصیل خویش»؛ «دنیاستیزی و فریبنده بودن آن»؛ «اتحادگرایی و پرهیز از تفرقه» اشاره کرده است. شاعر می­گوید آدمی بر اساس کنش­هایی که انجام می­دهد، به نتیجه خوب یا بد می­رسد. همچنین، توجه به افکار نامطلوب از دید مولوی رد شده و در برابر، نیک­اندیشی به دنیای اطراف، توصیه شده است. از نگاه شاعر، هر فرد باید ازخودبیگانگی را به عنوان خطری جدی به حساب آورد و هویت اصلی خویش را طلب کند تا به آرامش برسد. برای رسیدن به این هدف، دوری گزیدن از دنیا و مافیها سودمند خواهد بود. پس از گذر از این مرحله، نه تنها اتحاد درونی حاصل می­شود، بلکه تمامی بسترهای تفرقه ­افکن رنگ می­بازد و اتحادی فراگیر نمود پیدا می­ کند.

کلیدواژه ها:

Ethics ، criminal laws ، Gender ، Jurisprudence ، law. ، مولوی ، مثنوی معنوی ، اخلاق ، قانون جذب