پیش بینی انعطاف پذیری روان شناختی بر اساس رشد پس از سانحه و انسجام خانوادگی با توجه به نقش میانجی گری احساس ناکامی در زنان سرپرست خانواده

هدف پژوهش حاضر پیش بینی انعطاف پذیری روان شناختی بر اساس رشد پس از سانحه و انسجام خانوادگی با توجه به نقش میانجیگری احساس ناکامی در زنان سرپرست خانواده بود. روش پژوهش توصیفی-همبستگی مبتنی بر معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه زنان سرپرست خانواده در سال ۱۴۰۳ شهر اصفهان بودند که ۲۰۵ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری دادههای پژوهش از پرسشنامه رشد پس از سانحه تدسکی و کالون (۱۹۹۶)، پرسشنامه انعطاف پذیری روانشناختی دنیس و وندروال (۲۰۱۰)، پرسشنامه انسجام خانوادگی اولسون (۱۹۹۹) و پرسشنامه احساس ناکامی گیلبرت و آلن (۱۹۹۸) استفاده شد. جهت تحلیل دادهها بسته نرمافزاری (SPSS۲۷) و AMOS۲۴ استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که اثرات مستقیم رشد پس از سانحه به انعطاف پذیری روانشناختی مثبت و به احساس ناکامی منفی و معناداری وجود داشت، انسجام خانوادگی به انعطاف پذیری روانشناختی مثبت و به احساس ناکامی منفی و معناداری وجود داشت (p < ۰.۰۱). ضریب تاثیر مسیر احساس ناکامی به انعطاف پذیری روانشناختی منفی و معنیدار بود (p < ۰.۰۱). در مسیر غیر مستقیم انعطاف پذیری روانشناختی بر اساس رشد پس از سانحه و انسجام خانوادگی با توجه به نقش میانجی احساس ناکامی مقدار تاثیر برابر ۰.۱۴ می باشد که این مقدار معنیدار شد.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری روان شناختی ، رشد پس از سانحه ، انسجام خانوادگی ، احساس ناکامی