اثربخشی طرحواره درمانی بر شفقت به خود زنان دارای نشانگان پرخوری عصبی شهر اصفهان

نشانگان پرخوری عصبی یکی از انواع رایج اختلالات خوردن است که تاثیرات منفی گسترده ای بر سلامت جسمی، روانی و اجتماعی فرد مبتلا دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر تنظیم شفقت به خود زنان دارای نشانگان پرخوری عصبی شهر اصفهان انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان عضو انجمن پرخورهای گمنام شهر اصفهان در سال ۱۴۰۳ بود. نمونه گیری به روش هدفمند انجام شد. تعداد ۳۰ نفر از زنان عضو انجمن پرخورهای گمنام شهر اصفهان به روش تصادفی انتخاب و در دو گروه کنترل (۱۵ نفر) و آزمایش (۱۵ نفر) گمارش شدند. ابزار پژوهش عبارت از پرسشنامه شفقت به خود (نف، ۲۰۰۳) بود و داده های آماری از طریق آزمون تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS۲۶ تحلیل شد. شرکت کنندگان گروه آزمایش طی ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش جلسات طرحواره درمانی قرار گرفتند و اعضای گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر مولفه های شفقت به خود زنان دارای نشانگان پرخوری عصبی شهر اصفهان اثربخش بود (p < ۰.۰۵). براین اساس می توان چنین نتیجه گرفت که طرحواره درمانی می تواند به افراد کمک کند تا شفقت به خود را پرورش دهند و با مهربانی و درک با خود رفتار کنند که این نهایتا منجر به سلامت روان بیشتر در آنها می گردد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، شفقت به خود ، پرخوری عصبی