نقش تدریس مبتنی بر داستان در تقویت پردازش شناختی دانش آموزان

هدف این مقاله بررسی نقش تدریس مبتنی بر داستان در ارتقای پردازش شناختی دانش آموزان است. در عصر حاضر، که یادگیری سطحی و عدم درگیری ذهنی از چالش های رایج در آموزش و پرورش محسوب می شود، نیاز به رویکردهایی که ذهن دانش آموزان را فعال کرده و یادگیری را معنادار سازند بیش از پیش احساس می شود. تدریس روایی یکی از روش هایی است که با بهره گیری از ساختارهای ذاتی ذهن انسان برای درک روایت ها، می تواند به شکل گیری و تقویت فرآیندهای شناختی مانند توجه، حافظه فعال، سازمان دهی مفهومی و تفکر سطح بالا کمک کند. در این مقاله، ابتدا مفاهیم و نظریه های مرتبط با پردازش شناختی و تدریس مبتنی بر داستان تبیین شده و سپس با مرور پژوهش های داخلی و بین المللی، شواهد تجربی درباره اثربخشی این روش در بهبود درک، تحلیل، حل مسئله و یادسپاری بررسی شده است. همچنین به مزایا و فرصت های تدریس روایی از جمله تقویت خلاقیت، ایجاد پیوند بین دانش قبلی و جدید، و افزایش انگیزش پرداخته شده و در کنار آن، چالش های اجرایی مانند نیاز به طراحی هدفمند روایت ها و دشواری ارزیابی تاثیر آن ها نیز مورد توجه قرار گرفته است. در پایان، راهکارهایی برای معلمان، پژوهشگران و سیاست گذاران آموزشی جهت بهره برداری موثر از این رویکرد پیشنهاد شده است. نتایج این مقاله نشان می دهد که تدریس مبتنی بر داستان، روشی کارآمد در آموزش نوین است که می تواند به شکل موثری به ارتقای یادگیری معنادار و توانمندسازی شناختی دانش آموزان بینجامد.

کلیدواژه ها:

تدریس مبتنی بر داستان ، پردازش شناختی ، حافظه فعال ، یادگیری معنادار ، آموزش نوین