تحلیل رابطه بین سبک های یادگیری و انگیزش درونی دانش آموزان

با توجه به تفاوت های فردی فراگیران در نحوه دریافت، پردازش و حفظ اطلاعات، شناخت و درک سبک های یادگیری به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار بر کیفیت یاددهی–یادگیری، همواره مورد توجه پژوهشگران آموزشی قرار گرفته است. یکی از متغیرهای مهمی که می تواند تحت تاثیر سبک یادگیری قرار گیرد، انگیزش درونی دانش آموزان است؛ انگیزشی که به صورت خودجوش و بدون اتکا به پاداش های بیرونی، به یادگیری معنا و پایداری می بخشد. هدف از مقاله حاضر، بررسی و تحلیل رابطه بین سبک های یادگیری دانش آموزان و سطح انگیزش درونی آن هاست. این مقاله از نوع تحلیلی–مروری بوده و بر پایه بررسی مبانی نظری، مدل های سبک یادگیری (مانند مدل کلب، VARK و سبک های شناختی)، نظریه های انگیزشی (از جمله نظریه خودمختاری دسی و رایان و نظریه یادگیری تجربی کلب)، و مرور پژوهش های داخلی و بین المللی تنظیم شده است. یافته های نظری و پژوهشی مورد بررسی در این مقاله نشان می دهند که سبک های یادگیری خودمختار، فعال و انطباق پذیر (مانند سبک همگرا، تجربی یا حرکتی) ارتباط معناداری با سطوح بالاتر انگیزش درونی دارند. همچنین، سازوکارهایی همچون ادراک شایستگی، خودتنظیمی، و تناسب ادراک شده بین سبک یادگیری و روش تدریس، از عوامل میانجی مهم در این رابطه محسوب می شوند. بر این اساس، پیشنهاد می شود که معلمان و سیاست گذاران آموزشی با بهره گیری از رویکردهای شخصی سازی یادگیری، سنجش سبک های یادگیری در ابتدای سال تحصیلی، و طراحی برنامه های درسی انگیزه محور، به تقویت انگیزش درونی و یادگیری موثر دانش آموزان کمک کنند.

کلیدواژه ها:

سبک های یادگیری ، انگیزش درونی ، تفاوت های فردی ، خودمختاری ، شخصی سازی یادگیری