نقش فناوری های تعاملی در تقویت انگیزش درونی و خودراهبری در دانش آموزان

پیشرفت های شگرف فناوری در دهه های اخیر، زمینه ساز تحولات بنیادین در بسیاری از حوزه ها، از جمله تعلیم و تربیت شده است. در این میان، فناوری های تعاملی به دلیل قابلیت های منحصر به فرد خود در ایجاد محیط های یادگیری پویا و جذاب، توجه بسیاری از پژوهشگران و متخصصان حوزه آموزش را به خود جلب کرده اند. این مقاله مروری به بررسی نقش فناوری های تعاملی در تقویت دو مولفه کلیدی در فرآیند یادگیری، یعنی انگیزش درونی و خودراهبری در دانش آموزان می پردازد. انگیزش درونی، نیروی محرکه درونی برای انجام فعالیت ها بدون نیاز به پاداش های بیرونی است، در حالی که خودراهبری به توانایی دانش آموزان در مدیریت و هدایت فرآیند یادگیری خود اشاره دارد. پژوهش های متعدد نشان داده اند که فناوری های تعاملی می توانند با ارائه بازخورد فوری، امکان انتخاب و کنترل بر فرآیند یادگیری، ایجاد چالش های متناسب با توانایی های دانش آموزان، و فراهم آوردن فرصت هایی برای همکاری و تعامل اجتماعی، به افزایش انگیزش درونی و خودراهبری در دانش آموزان کمک شایانی کنند. این مقاله با مرور ادبیات پژوهشی مرتبط، به تحلیل و تبیین سازوکارهای تاثیرگذاری فناوری های تعاملی بر این دو مولفه می پردازد و راهکارهای عملی برای به کارگیری موثر این فناوری ها در محیط های آموزشی را ارائه می دهد. همچنین، چالش ها و محدودیت های موجود در این زمینه مورد بحث قرار می گیرد و پیشنهاداتی برای پژوهش های آتی ارائه می شود. در نهایت، این مقاله بر این باور است که با بهره گیری هوشمندانه از فناوری های تعاملی، می توانیم نسل جدیدی از دانش آموزان با انگیزه، خودگردان و مسئولیت پذیر در فرآیند یادگیری خود تربیت کنیم که نه تنها در محیط های آکادمیک، بلکه در زندگی شخصی و حرفه ای خود نیز موفق باشند.

کلیدواژه ها:

فناوری های تعاملی ، انگیزش درونی ، خودراهبری ، دانش آموزان ، یادگیری.