ارزیابی عوامل تسهیل گر و بازدارنده در پیاده سازی یادگیری فعال در مدارس ابتدایی

یادگیری فعال، رویکردی نوین در آموزش است که بر مشارکت فعال دانش آموزان در فرآیند یادگیری تاکید دارد. این رویکرد، با هدف افزایش عمق یادگیری، توسعه مهارت های تفکر انتقادی، حل مسئله و همکاری، به عنوان جایگزینی برای روش های سنتی تدریس مطرح شده است. در مدارس ابتدایی، پیاده سازی یادگیری فعال می تواند تاثیرات عمیقی بر رشد شناختی، اجتماعی و عاطفی دانش آموزان داشته باشد. این مقاله مروری، به بررسی جامع عوامل تسهیل گر و بازدارنده در پیاده سازی یادگیری فعال در مدارس ابتدایی می پردازد. عوامل تسهیل گر شامل مواردی چون آموزش و توانمندسازی معلمان، فراهم آوردن منابع آموزشی مناسب، حمایت مدیران و سیاست گذاران آموزشی، و همکاری با خانواده ها هستند. در مقابل، چالش هایی نظیر مقاومت در برابر تغییر، عدم آشنایی معلمان با روش های نوین، کمبود زمان و منابع، و نگرانی از افت تحصیلی در کوتاه مدت، به عنوان عوامل بازدارنده شناخته می شوند. با توجه به اهمیت رویکرد یادگیری فعال در تربیت نسل آینده، شناسایی و تحلیل این عوامل برای برنامه ریزی های آتی در حوزه آموزش و پرورش ضروری است. این مطالعه نشان می دهد که برای موفقیت در پیاده سازی یادگیری فعال، نیاز به یک رویکرد جامع و چندوجهی است که شامل آموزش مستمر معلمان، تغییر در ساختار کلاس های درس، و ارزیابی های منعطف و متناسب با اهداف یادگیری فعال باشد. در نهایت، با غلبه بر موانع و بهره گیری از فرصت های موجود، می توان به ارتقای کیفیت آموزش و پرورش در مقطع ابتدایی دست یافت.

کلیدواژه ها:

یادگیری فعال ، مدارس ابتدایی ، عوامل تسهیل گر ، عوامل بازدارنده ، آموزش و پرورش