نقش بازی های مشارکتی در رشد مهارت های بین فردی دانش آموزان ابتدایی

هدف این مقاله مروری بررسی نقش بازی های مشارکتی در رشد مهارت های بین فردی دانش آموزان ابتدایی و همچنین چالش ها و فرصت های پیاده سازی یادگیری بازی محور در نظام آموزش ابتدایی است. بازی های مشارکتی به عنوان ابزاری قدرتمند در فرآیند آموزشی، به دانش آموزان این امکان را می دهند که در محیطی پویا و جذاب، مهارت های اجتماعی و عاطفی خود را توسعه دهند. این مهارت ها شامل همکاری، ارتباط موثر، حل مسئله، همدلی، مدیریت تعارض، و رهبری هستند که برای موفقیت فردی و اجتماعی در زندگی ضروری تلقی می شوند. پژوهش های متعددی بر تاثیر مثبت بازی بر ابعاد مختلف رشد کودک، از جمله رشد شناختی، عاطفی و اجتماعی، تاکید کرده اند. در دوران ابتدایی، که دوره حساسی برای شکل گیری شخصیت و مهارت های اجتماعی کودکان است، بازی های مشارکتی می توانند بستری مناسب برای تمرین و درونی سازی این مهارت ها فراهم آورند. این مقاله به بررسی مبانی نظری یادگیری مبتنی بر بازی، از جمله نظریه ساخت گرایی و رویکردهای رفتارگرایی و انسان گرایی می پردازد و چگونگی تسهیل یادگیری فعال و معنادار از طریق بازی های گروهی را تحلیل می کند. همچنین، فرصت های حاصل از ادغام بازی های مشارکتی در برنامه درسی، مانند افزایش انگیزه، بهبود نتایج تحصیلی، و توسعه تفکر محاسباتی، مورد بحث قرار می گیرد. در کنار این فرصت ها، چالش هایی مانند مقاومت در برابر تغییر، نیاز به آموزش معلمان، و کمبود منابع نیز شناسایی و راهکارهایی برای غلبه بر آن ها پیشنهاد می شود. این مطالعه با جمع آوری و تحلیل پژوهش های مرتبط، یک دیدگاه جامع در مورد پتانسیل بازی های مشارکتی در تقویت مهارت های بین فردی و ارتقای کیفیت آموزش در دوره ابتدایی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

بازی مشارکتی ، مهارت های بین فردی ، دانش آموزان ابتدایی ، یادگیری بازی محور ، آموزش ابتدایی