درک مفهوم بازی در فرآیند یاددهی–یادگیری و تاثیر آن بر انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

هدف از این مطالعه مروری، بررسی جامع کاربست بازی در فرآیند یاددهی-یادگیری و تاثیر آن بر انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی است. بازی به عنوان یک ابزار آموزشی قدرتمند، پتانسیل بالایی در افزایش مشارکت، علاقه مندی و درک مفاهیم درسی در دانش آموزان خردسال دارد. این مطالعه با مرور ادبیات موجود، به بررسی نظریه های یادگیری مرتبط با بازی، از جمله سازنده گرایی و رفتارگرایی، می پردازد و چگونگی تاثیر بازی بر ابعاد شناختی، عاطفی و اجتماعی دانش آموزان را تحلیل می کند. یافته های پژوهش های مختلف نشان می دهد که بازی های آموزشی، چه به صورت سنتی و چه دیجیتال، می توانند به طور قابل توجهی بر افزایش انگیزه درونی، بهبود حافظه، تقویت مهارت های حل مسئله و افزایش تمرکز دانش آموزان تاثیرگذار باشند. همچنین، این رویکرد آموزشی می تواند به کاهش استرس و اضطراب ناشی از یادگیری سنتی و ایجاد فضایی پویا و لذت بخش در کلاس درس کمک کند. در این راستا، نقش معلمان در طراحی و اجرای بازی های مناسب و متناسب با اهداف آموزشی و نیازهای رشدی دانش آموزان ابتدایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. چالش ها و فرصت های پیش روی پیاده سازی یادگیری مبتنی بر بازی نیز مورد بحث قرار می گیرد و راهکارهایی برای بهینه سازی استفاده از بازی در محیط های آموزشی ارائه می شود. این مقاله بر لزوم یکپارچه سازی بازی در برنامه های درسی ابتدایی و آموزش معلمان برای بهره برداری موثر از این رویکرد تاکید می کند تا بتوان از ظرفیت های کامل بازی برای ارتقاء کیفیت فرآیند یاددهی-یادگیری و بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان بهره مند شد.

کلیدواژه ها:

بازی آموزشی ، یادگیری مبتنی بر بازی ، انگیزش تحصیلی ، پیشرفت تحصیلی ، دانش آموزان ابتدایی