تحلیل نقش بازی در تقویت تعامل معلم-دانش آموز در محیط های یادگیری فعال

هدف این مقاله مروری، بررسی جامع نقش بازی در تقویت تعامل معلم-دانش آموز در محیط های یادگیری فعال است. در محیط های آموزشی نوین، رویکردهای سنتی که بر آموزش تک سویه و انفعال دانش آموز تاکید دارند، کارایی خود را از دست داده اند. در مقابل، محیط های یادگیری فعال با محوریت دانش آموز و مشارکت فعال او در فرآیند یادگیری، بستر مناسبی برای تقویت تعاملات آموزشی فراهم می آورند. بازی، به عنوان یک ابزار آموزشی قدرتمند، نه تنها می تواند جذابیت و انگیزه را در دانش آموزان افزایش دهد، بلکه به طور چشمگیری بر کیفیت تعاملات بین معلم و دانش آموز نیز تاثیر می گذارد. این مقاله به بررسی چگونگی تاثیرگذاری بازی بر ابعاد مختلف تعامل شامل ارتباطات، همکاری، بازخورد و روابط عاطفی می پردازد. با ورود عناصر بازی به کلاس درس، دانش آموزان فرصت می یابند تا در فضایی کمتر رسمی و پویاتر، با یکدیگر و با معلم خود ارتباط برقرار کنند. این رویکرد به ویژه در توسعه مهارت های اجتماعی و عاطفی دانش آموزان، علاوه بر یادگیری مفاهیم درسی، نقش بسزایی ایفا می کند. همچنین، بازی می تواند به معلمان کمک کند تا شناخت عمیق تری از سبک های یادگیری و نیازهای فردی دانش آموزان خود پیدا کنند و رویکردهای تدریس خود را متناسب با آن تنظیم نمایند. در نهایت، این مقاله به بررسی مزایای استفاده از بازی در محیط های یادگیری فعال برای ایجاد یک فضای آموزشی پویا، مشارکتی و انگیزه بخش می پردازد که در آن، تعاملات معلم-دانش آموز به عنوان سنگ بنای یادگیری موثر تقویت می شوند. نتایج این مرور نشان می دهد که بازی می تواند به عنوان یک کاتالیزور برای ارتقاء کیفیت تعاملات آموزشی عمل کرده و به ایجاد تجربیات یادگیری معنادارتر منجر شود.

کلیدواژه ها:

بازی ، تعامل معلم-دانش آموز ، یادگیری فعال ، محیط یادگیری ، آموزش