یادگیری مبتنی بر بازی و تحول در شیوه های سنتی تدریس در مقطع ابتدایی

هدف اصلی این مقاله مروری، بررسی عمیق و جامع تاثیر یادگیری مبتنی بر بازی بر تحول شیوه های سنتی تدریس در مقطع ابتدایی است. در دنیای امروز که فناوری و ابزارهای دیجیتال جزء جدایی ناپذیر زندگی کودکان شده است، روش های تدریس سنتی ممکن است دیگر نتوانند پاسخگوی نیازهای آموزشی و انگیزشی دانش آموزان باشند. این مقاله به بررسی چگونگی استفاده از بازی به عنوان یک ابزار آموزشی قدرتمند می پردازد که می تواند فرآیند یادگیری را جذاب تر، فعال تر و موثرتر سازد. یادگیری مبتنی بر بازی نه تنها به افزایش انگیزه و مشارکت دانش آموزان کمک می کند، بلکه مهارت هایی نظیر حل مسئله، تفکر انتقادی، همکاری و خلاقیت را نیز در آن ها تقویت می نماید. این مقاله به مبانی نظری یادگیری مبتنی بر بازی، از جمله نظریه های رفتارگرایی، شناخت گرایی و ساخت گرایی، می پردازد و نشان می دهد که چگونه بازی می تواند به عنوان بستری برای کاربرد این نظریه ها در عمل باشد. علاوه بر این، به بررسی مزایا و چالش های پیاده سازی یادگیری مبتنی بر بازی در کلاس های درس ابتدایی پرداخته خواهد شد. نتایج حاصل از مطالعات مختلف نشان می دهد که ادغام بازی در برنامه درسی می تواند به بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان، افزایش علاقه آن ها به مطالب درسی و توسعه مهارت های اجتماعی و عاطفی آن ها منجر شود. این مقاله تاکید می کند که برای بهره برداری کامل از پتانسیل یادگیری مبتنی بر بازی، لازم است معلمان آموزش های لازم را دریافت کرده و ابزارهای مناسب در اختیار آن ها قرار گیرد. همچنین، طراحی بازی های آموزشی متناسب با اهداف یادگیری و سن دانش آموزان از اهمیت بالایی برخوردار است. در نهایت، این مقاله به ارائه ی راهکارهایی عملی برای تسهیل گذار از روش های سنتی به رویکردهای نوین و بازی محور در آموزش ابتدایی می پردازد و چشم اندازی روشن از آینده آموزش ابتدایی را ارائه می دهد که در آن بازی نقش محوری در فرآیند یاددهی-یادگیری ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مبتنی بر بازی ، آموزش ابتدایی ، تحول تدریس ، شیوه های سنتی ، انگیزه دانش آموز