تاثیر روش های تدریس فعال بر یادگیری دانش آموزان

در سال های اخیر، رویکردهای آموزشی سنتی که مبتنی بر انتقال یک طرفه اطلاعات از معلم به دانش آموز بوده اند، جای خود را به روش های تدریس فعال داده اند که در آن دانش آموزان نقش فعالی در فرآیند یادگیری ایفا می کنند. روش های تدریس فعال شامل تکنیک هایی مانند یادگیری مشارکتی، بحث گروهی، حل مسئله، یادگیری پروژه محور و استفاده از فناوری های آموزشی است. این رویکردها به هدف افزایش انگیزه، تقویت تفکر انتقادی، ارتقاء مهارت های اجتماعی و در نهایت بهبود کیفیت یادگیری طراحی شده اند. پژوهش حاضر با استفاده از روش تحقیق نیمه تجربی و با نمونه ای از دانش آموزان دوره ابتدایی، تاثیر این روش ها را بر میزان یادگیری و مشارکت دانش آموزان مورد بررسی قرار داده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که به کارگیری روش های تدریس فعال نه تنها باعث افزایش میزان یادگیری مفهومی دانش آموزان می شود، بلکه باعث تقویت مهارت های ارتباطی و همکاری در بین آنها نیز می گردد. همچنین مشاهده شد که دانش آموزانی که در محیط های فعال آموزشی قرار دارند، نسبت به دانش آموزان آموزش دیده با روش های سنتی، علاقه و انگیزه بیشتری برای یادگیری نشان می دهند. این افزایش انگیزه موجب می شود که دانش آموزان در مواجهه با مسائل آموزشی بیشتر مشارکت کنند و فرآیند یادگیری برای آنان عمیق تر و ماندگارتر شود. با توجه به اهمیت یادگیری فعال در تربیت نسلی خلاق و توانمند، نتایج این پژوهش تاکید می کند که معلمان و مدیران آموزشی باید در برنامه ریزی های آموزشی خود، زمینه های به کارگیری روش های تدریس فعال را فراهم آورند تا بتوانند کیفیت آموزش و پرورش را به طور قابل توجهی ارتقاء دهند.