آموزش راهکارهای کاهش اضطراب و لکنت زبان در دانش آموزان دوره ابتدایی

لکنت زبان یکی از شایع ترین اختلالات گفتاری دوران کودکی است که اغلب در سنین پیش دبستانی و ابتدایی بروز می یابد و می تواند تاثیرات عمیقی بر رشد فردی، اجتماعی و تحصیلی کودک بر جای بگذارد. این اختلال معمولا با نشانه هایی نظیر تکرار حروف، کشیدن صداها، مکث های غیرعادی و تلاش زیاد برای ادای کلمات همراه است. بررسی ها نشان داده اند که اضطراب نقش بسیار مهمی در تشدید لکنت زبان دارد و از سوی دیگر، خود لکنت نیز موجب افزایش اضطراب در کودکان می شود؛ این تعامل دوسویه می تواند چرخه ای معیوب را در فرایند رشد گفتاری و روانی کودک ایجاد کند.دانش آموزان مبتلا به لکنت زبان، به ویژه در سال های ابتدایی تحصیل، با چالش هایی چون خجالت، کاهش اعتماد به نفس، ترس از صحبت در جمع و کناره گیری از فعالیت های کلاسی مواجه هستند. این وضعیت، در صورت عدم مداخله به موقع، می تواند منجر به افت تحصیلی، انزوا و اختلالات روان شناختی عمیق تر شود. در این مقاله تلاش شده است با مرور پیشینه پژوهش های داخلی و خارجی، عوامل موثر در بروز لکنت و اضطراب شناسایی شده و راهکارهایی علمی، کاربردی و قابل اجرا برای رفع یا کاهش آن ارائه گردد.از مهم ترین رویکردهای موثر در این زمینه می توان به درمان های گفتاردرمانی، تکنیک های شناختی-رفتاری (CBT)، فعالیت های هنری و بازی محور، تقویت مهارت های ارتباطی در فضای آموزشی، و نقش مشارکتی والدین و معلمان اشاره کرد. این مداخلات، چنانچه با رویکردی همه جانبه و متناسب با نیازهای فردی کودک انجام گیرد، می تواند منجر به بهبود چشمگیر در کیفیت گفتار، کاهش اضطراب و افزایش مشارکت فعال کودک در فرآیند آموزش شود. مقاله حاضر، ضمن تحلیل دقیق این روش ها، پیشنهادهایی عملی برای به کارگیری آن ها در محیط های آموزشی و خانوادگی ارائه می دهد تا بتوان مسیر رشد سالم تری برای این گروه از دانش آموزان فراهم ساخت.کلیدواژه ها: لکنت زبان، اضطراب، دانش آموز ابتدایی، گفتاردرمانی، روش های روان شناختی، اختلالات گفتاری