نقش بیان ادبی در شکل گیری سبک نوین غزل فارسی

ادبیات فارسی، به ویژه غزل، از دیرباز بستری غنی برای نوآوری های بیانی و شکل گیری سبک های گوناگون بوده است. غزل به عنوان یکی از قالب های شاخص در شعر فارسی، ساختاری انعطاف پذیر دارد و زمینه را برای بروز دیدگاه های تازه مهیا می سازد. در دوره های مختلف تاریخی، شاعران تلاش کرده اند تا با به کارگیری شگردهای زبانی و بیانی، فضاسازی های جدیدی را در این قالب ارائه دهند. این مقاله با تمرکز بر مفهوم سبک نوین غزل، تلاش می کند تا تاثیر خلاقیت های زبانی و بیانی شاعران معاصر را بر تحول این قالب بررسی کند. نتایج نشان می دهد که عناصر بلاغی نو و شکل های جدید استعاره، تشبیه و نمادپردازی منجر به تغییری چشمگیر در جهان بینی شعری و ارتباط مخاطب با متن شده است. تغییر زاویه دید از سنت های حماسی و عرفانی به بازتاب فضای اجتماعی و عاطفی معاصر نیز از دیگر عوامل موثر در پدید آمدن سبک جدید غزل به شمار می رود. این پژوهش سعی دارد با اتکا به نمونه های ادبی و تحلیل تغییرات سبکی، نقشی را که بیانی نوین در پویایی و تکامل غزل فارسی ایفا می کند، برجسته سازد.واژگان کلیدی: غزل فارسی؛ سبک نوین؛ بیان ادبی