مقایسه عملکرد اصلاح جاذب های زئولیت و آلومینا با محلول پیپرازین برای افزایش شدت جذب گاز کربن دی اکسید

در این پژوهش جاذب­ های زئولیت x۱۳ و آلومینای فعال برای افزایش شدت جذب کربن دی اکسید با محلول پیپرازین اصلاح یافتند. تاثیر شرایط گوناگون عملیاتی از جمله دما، فشار، مقدار جاذب، اندازه ذره­ ها و غلظت محلول پیپرازین بر فرایند جذب سطحی بررسی شد. نتیجه ­های آزمایش­ های جذب نشان داد که با افزایش فشار و کاهش دما، میزان جذب افزایش می ­یابد و بیش ­ترین میزان جذب کربن دی اکسید مربوط به دمای ۲۵ درجه سلسیوس، فشار ۸ بار، مقدار یک گرم جاذب، اندازه ذره ­ها ۲۰۰ میکرون و غلظت ۲ درصد وزنی پیپرازین می باشد. ظرفیت جذب برای آلومینای فعال از مقدار ۵۱۶/۱۶۶ به ۰۰۸/۲۲۲ میلی گرم بر گرم جاذب و برای زئولیت x۱۳ از مقدار ۸۴۴/۱۹۳ به ۰۸۴/۲۴۲ میلی گرم بر گرم جاذب افزایش یافت. هم چنین در حالت کلی جاذب زئولیت x۱۳ اصلاح یافته در مقایسه با آلومینای فعال اصلاح یافته دارای میزان جذب بالاتری می باشد ولی اصلاح سطح میزان جذب آلومینای فعال را بیش ­تر افزایش داده است. بنابراین، بر اساس نتیجه ­های این پژوهش، جاذب های اصلاح یافته با پیپرازین کارایی بالائی برای جذب کربن دی اکسید دارند.

کلیدواژه ها:

جذب سطحی ، کربن دی اکسید ، زئولیت ، آلومینا ، پیپرازین ، اصلاح جاذب